Διάβολος, πολιτική και λεπτομέρειες

Κύριε διευθυντά
Επί γερμανικής κυριαρχίας (περίοδος Μέρκελ), ο διάκοσμος των επίσημων αιθουσών διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων για την Ευρώπη παρουσίαζε έναν προτεσταντικού τύπου αφαιρετισμό, όπου φυσικά η επιλογή και η σύνθεση των υλικών αντιστοιχούσαν πλήρως στη μεταμοντέρνα αισθητική του «κενού» και της «αποϋλοποιημένης» σύλληψης της πραγματικότητας. Πάνω από όλα μετρούσαν οι προσεγγίσεις για την οικονομία και την τεχνολογία. Ενώ η Γαλλία αναλαμβάνει σιγά σιγά τα ευρωπαϊκά ηνία, το βαρύ γαλλικό στυλ κάνει, ύστερα από χρόνια απουσίας, την επανεμφάνισή του. Τι προτομές, τι ζωγραφισμένα και επιχρυσωμένα ταβάνια, τι πίνακες ύφους Ζορζ ντε λα Τουρ τραβούν τα βλέμματα των τηλεθεατών! Κάπου στη μέση όλων αυτών των προσημειώσεων βρίσκεται και ο Μακρόν. Είναι σαφές το γεγονός όχι μόνο της «γαλλικής» στροφής της Ευρώπης, μα και της προσπάθειάς της για επανακαθορισμό με άξονα την παλαιά αίγλη του πνευματικού πολιτισμού της σε μια περίοδο γενικευμένου συγκλονισμού για τις κοινωνίες του κόσμου. Προσπάθεια περίπου ενστικτώδης, που δεν ξέρει η ίδια σε τι αποσκοπεί και τι θέλει να πει. Ο σπουδαίος δημοσιογράφος Ιγκνάθιο Ραμονέτ είχε πει κάποτε πως για να καταλάβεις τι γίνεται στον κόσμο, πρέπει να δεις τι συμβαίνει στις πιο μικρές των μικρότερων χωρών. Οχι μόνον ο διάβολος αλλά και η πολιτική κρύβεται στις λεπτομέρειες. Παντού όμως και πάντοτε αυτές υφέρπουν, έτσι λοιπόν συμβαίνει και με τον φυσικό διάκοσμο των πολιτικών εξελίξεων, που επειδή δεν προσλαμβάνονται αυστηρώς και μόνον ως θεατρικές παραστάσεις, οι λεπτομέρειές τους μας διαφεύγουν, δεν μπορούμε καν να τις αντιληφθούμε με την ηθική σημασία της σκηνογραφίας.