Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» του Σ/Κ (5-6/3) o κ. Η. Μαγκλίνης, με σπουδαίες αναφορές, μας «ξενάγησε» στον ουκρανικό εφιάλτη του λιμού, το 1932. Ηταν η εποχή της κολεκτιβοποίησης και της αντίστασης των Ουκρανών κουλάκων να ενταχθούν στα κολχόζ. Ολα συνηγορούν ότι επρόκειτο για έναν τεχνητό λιμό: Η πείνα ως μέσον εξόντωσης.
Επί του θέματος, με άλλη «ευκαιρία», ο Τρότσκι, απόλυτος, θα γνωματεύσει: «Δεν πρόκειται για πείνα. Οταν ο Τίτος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, οι Εβραίες μητέρες έφαγαν τα παιδιά τους. Μόνο όταν θα αναγκάσω τις μητέρες σας να φάνε τα παιδιά τους, τότε να έρθετε να μου πείτε “πεινάμε”».
Στη δραματική αυτή περίοδο της μαρτυρικής χώρας αναφέρεται και η Ουκρανo-Λευκορωσίδα νομπελίστρια Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο βιβλίο της, «Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου».
Από το βιβλίο η μαρτυρία: «[…] Η μαμά θυμήθηκε ένα καλοκαίρι που επέστρεφαν με τον μπαμπά από την Κριμαία. Διέσχιζαν την Ουκρανία. Ηταν τη δεκαετία του ’30… η εποχή της κολεκτιβοποίησης… Στην Ουκρανία επικρατούσε ο μεγάλος λιμός, που στα ουκρανικά τον έλεγαν “γκολοντομόρ”. Πέθαναν εκατομμύρια… πέθαναν ολόκληρα χωριά… Δεν υπήρχαν άνθρωποι να τους θάψουν… Τους σκότωναν επειδή δεν ήθελαν να πάνε στα κολχόζ. Τους σκότωναν με όπλο την πείνα (σε μια γη) όπου μπήγεις ένα κομμάτι ξύλο στο έδαφος και φυτρώνει δέντρο. Κι όμως πέθαιναν… ξεψυχούσαν σαν τα ζώα. Τους τα πήραν όλα, μέχρι τον τελευταίο σπόρο.
[…] Τώρα το ξέρω… Στη δουλειά κάνω παρέα με μια Ουκρανέζα, τα έχει ακούσει από τη γιαγιά της… Πως στο χωριό τους μια μάνα σκότωσε με το τσεκούρι το μωρό της για να ταΐσει τα υπόλοιπα παιδιά της. Το ίδιο της το μωρό… Εγιναν όλα αυτά… Φοβούνταν να αφήσουν τα παιδιά τους έξω από την αυλή. Τα άρπαζαν όπως αρπάζουν τους σκύλους και τις γάτες. Εσκαβαν στις αυλές και έτρωγαν τα σκουλήκια. […] Τα τρένα περνούσαν χωρίς να σταματήσουν, με τις μηχανές τους στο τέρμα. Οι ελεγκτές έκλειναν τα παράθυρα, κατέβαζαν τα στόρια. Και κανείς δεν ρωτούσε τίποτα κανέναν. Εφταναν στη Μόσχα. Κουβαλούσαν μαζί τους κρασιά, φρούτα…».
