Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να επικροτήσω σθεναρά το συνοπτικό άρθρο σας στην «Κ» της Κυριακής 13ης/3 με ιδιαίτερη έμφαση στο δεύτερο από τα τέσσερα εθνικόφρονα συμπεράσματα που παραθέτετε. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που εκπροσωπεί παγκοσμίως την Ιστορία πολλών αιώνων, γεγονότα και διδάγματα της οποίας παραμένουν τελείως άγνωστα ή παρανοημένα. Δεν υπαινίσσομαι βέβαια την ελλιπή ιστορική έρευνα, αλλά τη γενικευμένη αντίληψη της ιστορικής αλήθειας. Βεβαίως τα ΜΜΕ, τα social media, συγγραφείς, έγκριτοι δημοσιογράφοι, εκδότες, εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, ορισμένοι πολιτικοί καταφέρνουν συχνά-πυκνά να μεταδώσουν τη δυναμική του Ελληνισμού και των δικαίων που τον διατηρούν εν ζωή. Τρία παράταιρα παραδείγματα για να είμαι σαφής: η ελληνο-ορθόδοξη παγκόσμια κοινότητα που δημιούργησε ο επίσκοπος Κάλλιστος Ware με κέντρο την Οξφόρδη, οι πρωτοπόρες, ζωντανές ελληνοκεντρικές εκπαιδευτικές κοινότητες που συγκρότησε και ενισχύει ποιλικότροπα το Ιδρυμα Μαρίας Τσάκου στην Γκάνα και στην Ουρουγουάη, η διεθνούς εμβέλειας πολιτιστική και περιβαλλοντική προσφορά του αείμνηστου Κώστα Καρρά και της Ελληνικής Εταιρείας που ίδρυσε με τη σύζυγό του το 1972 στην Αθήνα.
Οπως τώρα με την Ουκρανία, η υπεράσπιση εθνικών δικαίων post facto δεν εξυπηρετεί παρά μόνον τη βαβυλωνία ψευδών ειδήσεων, την παραπληροφόρηση, τις εμπόλεμες εντάσεις. Η ήπια ισχύς της Ελλάδας βασίζεται εξ ανάγκης στην καλή θέληση, στη γνώση, στις συγκριτικές εκτιμήσεις και απαιτεί την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου. Η πρόσφατη ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης από τον Μαρκ Μαζάουερ προκαλεί στο διεθνές αναγνωστικό κοινό μια καινούργια, ευρωπαϊκή θεώρηση των γεγονότων και ανοίγει διάπλατα δύο παράθυρα, ένα προς το ιστορικό παρελθόν και ένα προς το πειραματικό μέλλον του νεοπαγούς ελληνικού έθνους. Δημιουργεί και κατοχυρώνει την ελληνική «ήπια ισχύ».
Δεν γνωρίζω αν η ισχύς αυτή εντάσσεται σε κάποιο υπουργείο, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, στα ευαγή ιδρύματα των Ελλήνων της διασποράς ή των ισάξιων Ελλήνων των πόλεων και των επαρχιών μας, των μικρών και μεγάλων αποστόλων του Ελληνισμού σε κάθε πλευρά του δημόσιου βίου. Αλλά αποτελεί πλέον, όπως σωστά τονίζει το άρθρο σας, αναγκαία συνθήκη επαρκούς επιβίωσης σε έναν κακεντρεχή, ανιστόρητο, άδικο, βίαιο κόσμο ισχύος.
