Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην «Καθημερινή» τα παράπονα επίτιμου αρεοπαγίτη για τα δεινά που –όντως– επισωρεύει ο εισαγόμενος στη Δικαιοσύνη, προθύμως αμφοτέρωθεν, κομματισμός.
Το κείμενο μου θύμισε τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα με ένα σχέδιο εξώδικης απάντησης σε αντίδικο. Το σχόλιο του υπεύθυνου πεπειραμένου –και άριστου– δικηγόρου ήταν: Πώς τα κατάφερες, βρε παιδί μου, σε δέκα αράδες χώρεσες τρεις ομολογίες!».
Σε τρεις παραγράφους του παραπονουμένου συνταξιούχου ανωτάτου δικαστικού ομολογείται ότι, λόγω του «αυτοδιοίκητου» των μεγάλων δικαστηρίων: α) Προκαλούνται «ομαδοποιήσεις» που «ανοίγουν τον δρόμο για την εισβολή του κομματισμού στη δικαιοσύνη». Παράδειγμα η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων. Σημειωτέον ότι το άρθρο 29 παρ. 3 του Συντάγματος απαγορεύει «απολύτως οποιασδήποτε μορφής εκδηλώσεις υπέρ ή κατά πολιτικού κόμματος στους δικαστικούς λειτουργούς». β) Εξαφανίζει τον έλεγχο των δικαστικών λειτουργών, αφού η «αιρετή διοίκηση είναι αδύνατον να ελέγξει τους ψηφοφόρους της». γ) Υποβαθμίζει το κύρος των δικαστών, γιατί η διοίκηση ρυθμίζει την υπηρεσιακή απασχόληση ακόμη και ανωτέρων της δικαστών.
Δηλαδή το σύνολο του δικαστικού σώματος, εκλέγοντες και εκλεγόμενοι, είναι ομαδοποιημένοι κομματικά, είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι και το κύρος τους είναι υποβαθμισμένο. Είναι, νομίζω, εύκολο –και αποκαρδιωτικό– να εικάσει κανείς τα συμπεράσματα του αναγνώστη πολίτη/διαδίκου.
