Κύριε διευθυντά
Ενα ζήτημα που μάλλον διέλαθε την προσοχή λόγω των πρόσφατων γεγονότων, είναι το –έως τώρα– αποκορύφωμα των προκλητικών ενεργειών του Πατριαρχείου της Ρωσίας να προβεί στη σύσταση «Εξαρχίας» στο έδαφος της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αναφέρομαι σε «έως τώρα» αποκορύφωμα, καθώς η ratio των κινήσεων της Ρωσικής Συνόδου ερείδεται σε προγενέστερες –προμελετημένες και (προ)ειλημμένες(;)– αποφάσεις που απλώς στις 29 Δεκ. 2021 περιβλήθηκαν το κύρος συνοδικής περιωπής. Αφήνεται δε να εννοηθεί ότι εκτός από την εν πολλοίς ευαίσθητη –γι’ αυτό και πρώτη παθούσα– Αλεξάνδρεια, παρόμοιες αποφάσεις θα ληφθούν και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις εκκλησίες Κύπρου και Ελλάδας, επειδή ουσιαστικά τόλμησαν, όπως άλλωστε και η Αλεξάνδρεια, να αναγνωρίσουν το ουκρανικό αυτοκέφαλο. Οσο μαίνεται η ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, στην Αφρική –σε μία από αιώνες αυτοδιοικούμενη και ανεξάρτητη εκκλησιαστική δικαιοδοσία– ήδη συντελείται η επίσης ρωσική εκκλησιαστική εισβολή (εισπήδηση).
Αν λάβει κανείς υπόψη του αφενός τη σύμπλευση της κρατικής και εκκλησιαστικής εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας, έτσι όπως ευκαίρως-ακαίρως παρουσιάζεται από εκπροσώπους και των δύο θεσμών, και αφετέρου τις πρόσφατες (6 Μαρ. 2022) απ’ άμβωνος διακηρύξεις του Πατριάρχη Ρωσίας Κύριλλου επ’ αφορμή του σοβούντος πολέμου στην Ουκρανία, είναι να θαυμάζει κανείς για την έκταση της εργαλειοποίησης της Εκκλησίας και για τον υπερτροφικό καισαροπαπισμό στη σημερινή Ρωσία. Δεν πρέπει να κάνει εντύπωση, μάλιστα, ούτε η σχεδόν καθημερινή εκ μέρους του Κρεμλίνου πρόσθεση δικαιολογητικών επιχειρημάτων στον κατάλογο των αιτίων του πολέμου, αλλά ούτε και η αναιμική αντίδραση της ρωσικής εκκλησιαστικής παρουσίας εντός της Ουκρανίας, της Ιεραρχίας δηλαδή που πριν από τη χορήγηση του Αυτοκεφάλου έχαιρε εκκλησιαστικής κανονικότητας.
Στον αδέσμευτο δημοσιογράφο αρχικά και εντέλει στον ιστορικό του μέλλοντος θα πρέπει να αφεθεί και η εκτίμηση της ένοχης(;) σιωπής όσων ορθοδόξων εκκλησιών δεν έχουν ακόμα καταδικάσει απερίφραστα τη ρωσική επιθετικότητα και τον ρωσικό αναθεωρητισμό, ο οποίος μάλλον δεν εκφράζεται μόνο σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αλλά έχει και έναν περισσότερο ύπουλο εκκλησιαστικό βραχίονα, ο οποίος είναι ικανός –φαλκιδεύοντας το Κανονικό Δίκαιο– να επηρεάζει τις Ιεραρχίες άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών και τα εκλογικά σώματα κρατών των οποίων το ορθόδοξο στοιχείο παρουσιάζει χαρακτηριστικά «επικρατούσας θρησκείας». Οι ιστορικές ευθύνες των εν λόγω Εκκλησιών κρίνονται de facto και από τη στάση τους να καθυστερούν/αρνούνται –ήδη από το 2019– την αναγνώριση του ουκρανικού Αυτοκεφάλου, που εν προκειμένω εξισώνεται με την άρνησή τους να αποδεχθούν το δικαίωμα των Ουκρανών (και) σε εκκλησιαστική αυτοδιάθεση, αυτοδιοίκηση και ανεξαρτησία.
