Κύριε διευθυντά
Επειδή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήμουν νήπιο, δεν είχα την τύχη να έχω συνειδητοποιήσει την ανδρεία του Ερυθρού στρατού στις μάχες κατά των Γερμανών. Αργότερα άκουγα για τις φοβερές μάχες του Στάλινγκραντ, της Μόσχας, του Λένινγκραντ και δεν κρύβω ότι εντυπωσιαζόμουν. Σήμερα όμως, που ζούμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχω μείνει ενεός μπροστά στη λεβεντιά του ρωσικού στρατού.
Ξέρετε τι θα πει με ένα μόνο άρμα μάχης να επιτίθεσαι εναντίον ενός γηροκομείου, να το γκρεμίζεις και να καταφέρνεις να σκοτώσεις πάνω από πενήντα γεροντάκια, όλα τους εκπαιδευμένα στις ειδικές δυνάμεις; Ξέρετε τι θα πει με μία βόμβα και αυτή ούτε καν έξυπνη, μία ρουκέτα ή έναν πύραυλο να διαλύεις μία πολυκατοικία ή ένα μαιευτήριο με θερμοκοιτίδες – πολυβολεία ή ένα νηπιαγωγείο με νήπια με καλάσνικοφ και μολότοφ, ή ένα θέατρο που χρησιμοποιούν, ως καταφύγιο για να σωθούν, 1.000 γυναικόπαιδα ζωσμένα με εκρηκτικά, ή μία σχολή καλών τεχνών με τους επίδοξους ζωγράφους ή γλύπτες αντί για πινέλα και σμίλες να έχουν πολυβόλα και αντιαρματικά, ή ένα μοναστήρι με καλόγερους αλεξιπτωτιστές;
Χρειάζεται μεγάλη λεβεντιά, στρατιωτική εκπαίδευση, τόλμη και πίστη στον Θεό για να σκοτώνεις γυναικόπαιδα και γέροντες και να στοχεύεις και να πετυχαίνεις κινούμενες, καμουφλαρισμένες και με τεχνολογία στελθ (stealth) πολυκατοικίες, θέατρα, μαιευτήρια, γηροκομεία, νηπιαγωγεία και μοναστήρια.
Στο μέλλον θα πρέπει να λέμε, για να παραφράσω τον Αντονι Ιντεν (21-3-41), «η γενναιότητα και αποφασιστικότητα των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία κέρδισαν τον θαυμασμό των ελευθέρων λαών του κόσμου»…
