Κύριε διευθυντά
Σε μια διαδρομή με υπεραστικό λεωφορείο προς τη Νέα Μάκρη πριν από χρόνια, θυμάμαι ότι κοιτώντας στα δάση γύρω, έβλεπες παντού χτισμένα σπίτια. Και φτάνοντας στη σημερινή Λέσβο, με τις περιπέτειες της κατάρτισης του κτηματολογίου, αναγκαστικά γίνονται συγκρίσεις.
Η αγροτική γη στη Λέσβο είναι χωρισμένη σε πάρα πολλά μικρά κτήματα, τα οποία έχουν κληροδοτηθεί, όπως και τα σπίτια, με ένα πολύ ιδιαίτερο σύστημα που (πιθανώς) ισχύει εδώ από χιλιετίες και επέζησε τριών αντίθετων θρησκειών. Πέραν αυτής της παράδοσης, ο κατακερματισμός της αγροτικής γης χρειαζόταν πολλή προσοχή για να καταγραφεί, πράγμα που δεν έγινε στην πρώτη απόπειρα του 2003, όταν οι προτεραιότητες ήταν το μοίρασμα υπεργολαβιών και πόστων σε κτηματολογικά γραφεία.
Φτάνοντας στο σήμερα, όσοι προσπαθήσαμε να δηλώσουμε κτήματα στο κτηματολόγιο, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα χάος ασαφών οδηγιών και αξιωματικών δηλώσεων μηχανικών κ.λπ.
Παρότι υπάρχουν οι αεροφωτοχάρτες διαδιδόταν η ιδέα ότι έπρεπε να γίνουν λεπτομερή τοπογραφικά σχέδια των αγρών, με μεγάλο κόστος. Αυτό, δεδομένου ότι και μόνον η συγκομιδή –η συγκομιδή, όχι η καλλιέργεια– είναι οικονομικά ασύμφορη, οδήγησε πολλούς στην αδιαφορία. Εχω ακούσει: «Εγώ δεν δηλώνω τίποτα, θα πηγαίνω να μαζεύω τις ελιές κι ας έρθουν να μου πάρουν το χωράφι».
Δεδομένης της εγκατάλειψης, τμήματα των αγρών έχουν «άγρια» βλάστηση. Μια λύση ήταν η απλούστευση της διαδικασίας για την κατοχύρωση αυτών των τμημάτων των αγρών.
Μια άλλη λύση είναι αυτή που προτείνουν οι δασοφύλακες με τις τσίμπλες: να εγκαταλειφθούν οι αγροί, ώστε να επανέλθουν στην προαιώνια αρχική τους δασική κατάσταση.
Θυμάμαι ότι όταν συζητιόταν η φορολόγηση των αγρών, η πρώτη πρόταση αντιμετώπιζε όλα τα παλιοχώραφα ως τουριστικά ακίνητα. Νομίζω ότι είναι καιρός, όσοι προτείνουν αποφάσεις για αγροτικά θέματα να μην είναι αστείοι, αλλά να έχουν ζήσει και
σε αγροτικές περιοχές.
