Κύριε διευθυντά
Σωφρονισμός: Η τιμωρία, για παραδειγματισμό.
Σωφρονιστής: Ο τιμωρός.
Σωφρονιστικό κατάστημα: Οι φυλακές.
Ετσι λένε τα σύγχρονα λεξικά.
Τώρα που κλείνουν τα καταστήματα, ανοίγουν φυλακές! Και σαν να μην έφθανε αυτό, είπαν τη φυλακή κατάστημα! Τι φρίκη!
Η τρισάθλια «πολιτική ορθότητα» θεωρεί ότι ο εγκλεισμός στις φυλακές προσφέρει… σωφρονισμό.
Αλλά ο Αριστοτέλης μας όμως, σε αυστηρό τόνο και σε πλήρη αντίθεση με τους σημερινούς «φωστήρες», είπε: «Ο Νόμος είναι ο εγγυητής των δικαιωμάτων του ατόμου, αλλά δεν έχει και τη δύναμη να καταστήσει τους πολίτες ηθικούς και φίλους της δικαιοσύνης» («Πολιτικά» 1280 b 10).
Αυτός ήταν και ο λόγος που στην Αθήνα της Δημοκρατίας δεν υπήρχαν φυλακές. Πριν από την καταδίκη εις θάνατον, υπήρχε και η εξορία, η οποία συνεπάγετο τη δήμευση της περιουσίας, καθώς και τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Μερικές φορές ετίθετο η διάζευξη στον καταδικασθέντα: Εξορία ή Θάνατος. Διάλεξε! Και μερικοί διάλεγαν τον θάνατο! Ακατανόητα σήμερα όλα αυτά.
Στις μέρες μας, οι κυβερνητικοί ταγοί, ατρόμητοι προ του γελοίου, το κατ’ εξοχήν σημείο εξαγρίωσης του ατόμου, δηλαδή το κελί της φυλακής, όπου ο άνθρωπος διά της στερήσεως της ελευθερίας του αποθηριοποιείται, αντιστρέφοντας την ουσία του καθώς και το όνομά του, το είπαν χώρο σωφρονισμού!
Το τραγικό είναι ότι δυστυχώς έχουν πείσει σχεδόν τους πάντες.
