Κύριε διευθυντά
Αν ο ιστορικός του μέλλοντος ήθελε να περιγράψει το πώς ο Ελληνας που ιδιώτευε και κατανάλωνε ασύστολα έμαθε ξαφνικά για την κρίση, θα διάλεγε μία κραυγή. Συγκεκριμένα, το ουρλιαχτό του Γιώργου Τράγκα που, στην τότε πρωινή ραδιοφωνική του εκπομπή, κατηγορούσε τους πάντες ως προδότες και προσκυνημένους. Ξεκινώντας μία θεατράλε βιομηχανία αγανάκτησης που θα απλωνόταν αυτόματα σε όλη την κοινωνία. Στον ρυθμό της εκπομπής θα συντονίζονταν και οι καλλιτέχνες με αρχηγό έναν Αριστοφάνη Γ΄ Εθνικής. Με ένα χιούμορ που δεν ήταν παρά χοντροκομμένη προπαγάνδα θα κολάκευαν τους Ελληνες… πως εξαπατήθηκαν. Μη σεβόμενοι την ευημερία που γεύτηκαν και το ότι οι ίδιοι βρίσκονταν στο επάνω μέρος αυτού του συστήματος που τότε κατέρρεε. Μετατρέποντάς τους όχι σε πολίτες που αναλαμβάνουν την ευθύνη, αλλά σε νήπια που κλαίνε επειδή τους πήραν το παιχνίδι. Λες και το κράτος είναι η σχολική περιουσία και αυτοί οι αντικοινωνικοί της τάξης.
Ετσι, οι μαθητές γυμνασίου με απωθημένα έβαλαν ετεροχρονισμένα μουστάκια στις φωτογραφίες των σχολικών βιβλίων και έσπασαν τα θρανία για να μη γίνει μάθημα. Και όλα τα παραπάνω με χοντρά κοροϊδευτικά γέλια –αλήθεια, εναντίον τίνος;– ενώ η γνωστή φωνή ούρλιαζε σε ταξί, μαγαζιά και νοικοκυριά. Μη γνωρίζοντας οι δόλιοι πως τα κοροϊδευτικά γέλια από τις πλαγιές του Μονακό και τα εξοχικά στο Αιγαίο ήταν πολύ πιο δυνατά και απευθύνονταν στους ίδιους.
