Kύριε διευθυντά
Ο διακεκριμένος συνεργάτης της έγκριτης εφημερίδας σας κ. Παντελής Μπουκάλας είναι ανενδεής συστάσεων και επαίνων. Κάθε φορά μας εντυπωσιάζει με τα εξαίρετα άρθρα του, τον πύρινο καταγγελτικό λόγο του, το ρωμαλέο ύφος του, τον πλούτο της μορφωτικής κουλτούρας του και όλα εν γένει τα προσόντα που τον καθιστούν στα μάτια του αναγνώστη δεινό αγωνιστή στον χώρο της μάχιμης δημοσιογραφίας.
Θα ήθελα να τον συγχαρώ ιδιαίτερα για το άρθρο του (15/1/2022) με τίτλο «Γνωστοί ποινικολόγοι» και να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία (παθούσα ούσα) προσθέτοντας έτσι στα χαρίσματα της πένας του και τη δύναμη της αλήθειας! Τα περί «γνωστών ποινικολόγων» είναι δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινά. Εμπιστευθήκαμε προ ετών ένα «τέτοιον» (γνώριμο του συζύγου από τα φοιτητικά χρόνια) για να υπερασπιστεί τον άδικο θάνατο του μονάκριβου αυτιστικού αγοριού μας, αφού δεν είχαμε καταφέρει έως τότε να διεκδικήσομε τα εν ζωή δικαιώματά του από τους στυγνούς επαγγελματίες του ανθρώπινου πόνου. Πιστεύαμε πως, παρά την ανέλιξή του στην κοινωνική κλίμακα, κάτι θα του είχε μείνει και από την Κλίμακα του Ιωάννη. Είχαμε την αφέλεια να διακηρύσσομε πως όλα του κόσμου τα παιδιά έχουν το ίδιο δικαίωμα κάτω απ’ τον ήλιο, παρά την όποια ιδιαιτερότητά τους. Αλλα όμως επρέσβευε ο «γνωστός ποινικολόγος» μας: «Αυτά τα θέματα είναι αφ’ εαυτών μειωτικά», όπως διαπιστώσαμε στην πορεία. Δεν τον ενδιέφερε τόσο η απονομή της δικαιοσύνης, όσο η μη διαταραχή των σχέσεών του με τους ένοχους υπουργικούς – κομματικούς παράγοντες. Αλλο βέβαια τι φώναζε από το «γυαλί» για το «αδιάβλητον» της Δικαιοσύνης! Δυστυχώς κυρίαρχο μέλημά του ήταν το απωθημένο του όνειρο: το έδρανον του Ελληνικού Κ(τη)νοβουλίου. Τα πάντα θυσία στον βωμό της ψηφοθηρίας. Και εμείς φυσικά αποτύχαμε, αν και η αλήθεια ήταν τόσο διάφανη. Βέβαια το μάθημα το πήραμε κάπως αργά και επιπλέον το πληρώσαμε διπλά. Κι’ αυτό, γιατί πιστέψαμε στο φαίνεσθαι και ουχί στο είναι του «γνωστού ποινικολόγου», για να προσθέσω και εγώ ένα πέμπτο απαρέμφατο στα τέσσερα υπέροχα και ευστοχότατα του κ. Μπουκάλα.
Σημ.: Και κάτι ακόμα. Αν στη θέση των «διεφθαρμένων» πολιτικών μας υπήρχαν άνθρωποι με το ανάστημα του κ. Μπουκάλα ίσως να υπήρχε κάποια ελπίδα για τη δύσμοιρη πατρίδα μας.
