Κύριε διευθυντά
Με κάποια καθυστέρηση, λόγω απουσίας μου από την Αθήνα, διάβασα την επιστολή του αναγνώστη σας κ. Θ. Γκουλιώνη σχετική με τον Ηρώδη Αττικό και θα ήθελα να εκφράσω την έκπληξή μου για τους απίστευτα εχθρικούς χαρακτηρισμούς τους οποίους ο επιστολογράφος σας απευθύνει εναντίον του επιφανούς αυτού Ελληνα Αθηναίου του 2ου αιώνα μ.Χ., όπως «τέρας», «δυνάστη», «παιδοκτόνο», «άνανδρο δολοφόνο».
Αντίθετα, έχοντας μελετήσει τη σπουδαία αυτή προσωπικότητα, η οποία απετέλεσε αντικείμενο της εκ μέρους μου συγγραφής ιστορικής βιογραφίας της (εκδ. Κάκτος), μπορώ να βεβαιώσω ότι ο Ηρώδης Αττικός, εκτός του ότι υπήρξε δάσκαλος ρητορικής, φιλόσοφος και συγγραφεύς (είχε ονομαστεί «Βασιλεύς Λόγων»), κατηνάλωσε την τεράστια περιουσία του σε χορηγίες και στην οικοδόμηση πλήθους μνημείων και δημοσίων έργων στην αγαπημένη του Αθήνα και στην ελληνική επαρχία της εποχής, αλλά και εκτός Ελλάδος.
Η φιλία του με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, τον οποίο προσκάλεσε στην Αθήνα, πέτυχε πολλές και σημαντικές προσφορές και προνόμια εκ μέρους του τελευταίου προς την πόλη της Παλλάδας Αθηνάς. Η δε φήμη του ονόματος του Ηρώδη προκάλεσε την πρόσκλησή του από τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο για να του διδάξει την ελληνική γλώσσα. Ο τελευταίος μάλιστα έγραψε βιβλίο στα ελληνικά, και όταν ο Ηρώδης πέθανε του αφιέρωσε στεφάνι με χρυσή κορδέλα και την επιγραφή «Σκύβω το κεφάλι μπροστά στον δάσκαλο και τον υπέροχο Ελληνα».
Φυσικά υπήρξαν οι αντιφρονούντες οι οποίοι για προσωπικούς λόγους τον εχθρεύονταν και τον κατηγορούσαν, όπως για τον θάνατο της Ρωμαίας πατρικίας και γυναίκας του Ρήγιλλας, για τον οποίο ωστόσο καμία απόδειξη δεν υπάρχει.
Δεν είναι επομένως παράλογο ότι η νεώτερη Ελλάδα τίμησε την προσωπικότητα αυτή αποδίδοντας το όνομά του σε οδούς και μνημεία που κόσμησαν την Αθήνα.
Και θυμάμαι αυτή τη στιγμή το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη (1912) για τον Ηρώδη Αττικό που αρχίζει με τις λέξεις «Α! του Ηρώδη του Αττικού τι δόξα είναι αυτή…».
