Κύριε διευθυντά
Σχολιάζοντας επιστολή περί «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας», ο σεβαστός μας Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος αφεύκτως προσέφυγε («Κ» 26/3) στον Παπαδιαμάντη, «του οποίου τα γραπτά μαρτυρούν ότι συνέπασχε με τους απεγνωσμένους». Κι αυτό, σε αντίθεση προς την τιμωρητική ανελαστικότητα πολλών «ανθρωπαρέσκων ιερέων», με την οποία εφαρμόζουν νόμους και κανόνες της δικαιοδοσίας τους.
Παπαδιαμαντικής αύρας και το κειμενάκι του Ζ. Λορεντζάτου, από τα Collectanea του: «Τα παπαδιαμαντικά σύνορα “μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης” τα προσδιόρισε, με την πνευματική φρονιμάδα του, ο Αγιορείτης ασκητής Παΐσιος, όταν του ζητήθηκε η γνώμη του για την απόφαση ενός παπά να μη διαβάσει τη νεκρώσιμη ακολουθία σε ένα κοριτσάκι που κρεμάστηκε, επειδή σκοινιάστηκε η γίδα τους και την είχε φοβερίσει από το πρωί ο πατέρας της, πως αν δεν πρόσεχε και πάθαινε τίποτα το ζωντανό, θα την κρεμούσε: “Καλά έκανε ο παπάς”, είπε ο πάτερ Παΐσιος, “που δεν το διάβασε (το κοριτσάκι). Καλά έκανε και ο Θεός που το πήρε στον Παράδεισο”».
Είναι να θαυμάζει κανείς τη χαρισματική παρρησία με την οποία βάζει τα πράγματα στη θέση τους ο Αγιορείτης, φέρνοντας συγχρόνως στα μέτρα μας το φιλοσοφικό βάθος τής ανυπέρβλητης λογοτεχνικής μεταφοράς – διάκρισης του Σκιαθίτη, «μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης».
