Κύριε διευθυντά
Η απειλούμενη μείωση της παραγωγής των αγροτικών προϊόντων, και πρωτίστως των δημητριακών και του ηλιελαίου, έφερε στη μνήμη μου το 1942-1944 όταν, εικοσαετής, έκλαψα τις δύο εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που πέθαναν από την πείνα. Στη διαδρομή μου από την οδό Σπετσών στην Κυψέλη ώς τη Νομική Σχολή στη Σόλωνος, μέτρησα, μια μέρα του 1942, είκοσι νεκρούς στα πεζοδρόμια και στα καροτσάκια. Και επίσης θυμάμαι την εκστρατεία της Αντίστασης το 1943, που πέτυχε να μη μείνει άσπαρτο κανένα χωράφι. Τέλος, τη «μάχη της σοδειάς» το 1944, που με το σύνθημα «ούτε σπυρί σιτάρι στον κατακτητή», κατάφεραν οι Ελληνες να γλιτώσουν το σύνολο σχεδόν της, με τη βοήθεια και του Θεού, πολύ πλούσιας το 1944 παραγωγής, από τη φοβερή προσπάθεια των Γερμανών να τη συλλέξουν και να τη στείλουν στη Γερμανία.
Αν κάτι αντίστοιχο επιχειρηθεί και σήμερα σε όλη την αγροτική έκταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με κίνητρο την εξαγγελία επιδότησης της παραγωγής δημητριακών και ηλίανθων που αποδίδουν το ψωμί και το ηλιέλαιο, θα εξασφαλισθεί η αντικατάσταση αυτών των καρπών που προμηθευόταν η Ε.Ε. από τη Ρωσία και την Ουκρανία. Η επιδότηση των καρπών είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσει στον συναγερμό των αγροτών για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής παραγωγής.
