Κύριε διευθυντά
Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1959-1960, ως τελειόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ασκήθηκα επί τρίμηνον και στη Μαιευτική-Γυναικολογία. Η άσκησή μου έγινε στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Προς το τέλος αυτού του τριμήνου κάθε φοιτητής ήταν υπεύθυνος για έναν τοκετό σε πολυτόκο και υπό επιτήρηση. Θυμάμαι ότι η τρίμηνη θητεία μου στο μαιευτήριο έληξε το Σάββατο του Λαζάρου (1960) και τη Μεγάλη Δευτέρα ταξίδευσα στο χωριό μου, το ορεινό Μαλακάσι Καλαμπάκας, για τις εορτές του Πάσχα.
Τη Δευτέρα του Πάσχα, μετά την απόλυση της εκκλησίας, στήθηκε γενικός χορός στην πλατεία του χωριού. Χόρεψα κι εγώ.
Αργά το απόγευμα αυτής της ημέρας και μετά το τέλος του χορού στην πλατεία, ήλθε στο σπίτι μου ο κλαριντζής οργανοπαίκτης Γιώργος Ντόκος και με παρακάλεσε να τον συνοδεύσω στο δικό του σπίτι, όπου η γυναίκα του, η Ελευθερία, πρσπαθούσε να γεννήσει και είχε δυσκολίες. Καθ’ οδόν μου είπε ότι η γυναίκα του παιδευόταν από το πρωί να γεννήσει το έβδομο παιδί τους. Τα άλλα τα είχε γεννήσει εύκολα και χωρίς βοήθεια.
Οταν τον ρώτησα γιατί περίμενε, σχεδόν, το βράδυ να με καλέσει κι άφησε να περάσει όλη η ημέρα χωρίς βοήθεια για την ετοιμόγεννη, μου εξήγησε ότι περίμενε να είχε τελειώσει από νωρίς, όπως είχε συμβεί και με τους προηγούμενους τοκετούς, αλλά και για να μη χάσει το μεροκάματο. Η κατοικία τους ήταν ένα μικρό ισόγειο σπιτάκι. Η κεντρική είσοδος οδηγούσε σ’ ένα διάδρομο, στο βάθος του οποίου υπήρχαν ντουλάπες με εσώρουχα και κλινοσκεπάσματα. Δεξιά και αριστερά του διαδρόμου υπήρχε από ένα υπνοδωμάτιο. Στο ένα, στο δεξιό, κοιμόνταν τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά τους. Στο αριστερό, στη μια πλευρά κοιμόνταν τα δύο μικρότερα παιδιά και στην άλλη προσπαθούσε να γεννήσει η μητέρα τους. Της συμπαραστεκόταν η άτεκνη σύζυγος του αδελφού του ανδρός της. Παρατήρησα ότι η επίτοκη είχε πολύ καλές ωδίνες. Με γυμνό αυτί στην κοιλιά της εγκύου, οι καρδιακοί τόνοι του εμβρύου ακούγονταν καλοί. Ρώτησα τον σύζυγο αν είχε καθαρές πετσέτες κι όταν τον είδα ν’ αμφιβάλλει, ζήτησα σιδερωμένα υποκάμισα δικά του. Μου έφερε δύο. Μόλις έληξε μια ωδίνα προσπάθησα με, γυμνό δάκτυλο διά του ορθού, να εκτιμήσω την κατάσταση. Χωρίς να το θέλω έσπρωξα το κεφάλι του εμβρύου προς τα επάνω και προφανώς το απελευθέρωσα από τη θέση στην οποία είχε εμπεδωθεί εν εκτάσει, στη μικρή πύελο της εγκύου. Επλυνα τα χέρια μου και ανέμενα την επόμενη ωδίνα.
Σε λίγα λεπτά αυτή ήλθε και το μωρό γεννήθηκε τόσο εύκολα και γρήγορα που με ξάφνιασε! Ηταν ένα μικρό αγοράκι που άρχισε αμέσως να κλαίει. Τον ομφάλιο λώρο τον έκοψα με τα χέρια μου. Ακολούθησε γρήγορα και ο τοκετός του πλακούντος. Τύλιξα το νεογέννητο στα σιδερωμένα υποκάμισα του πατέρα του και τους παρακάλεσα να μου κάνουν τη χάρη να γίνω νονός του. Το βάπτισα λίγο αργότερα και του έδωσα το όνομα Περικλής, το όνομα του παππού μου, που είχε πεθάνει (1956) χωρίς να αφήσει εγγονό με το όνομά του. Οταν ο Περικλής έγινε 25 ετών, μαζί με τη γυναίκα μου, τον στεφανώσαμε. Οι τότε πρόσφατες γνώσεις μου περί τη μαιευτική αποδείχθηκαν σωτήριες για τον Περικλή και τη μητέρα του. Θα μπορούσα να γίνω ένας καλός μαιευτήρας.
