Κύριε διευθυντά
Με απογοήτευση διάβασα στο άρθρο της κ. Ρούλας Σαλούρου (5.4.2022) τη σχεδιαζόμενη στεγαστική πολιτική της κυβέρνησης. Το στεγαστικό πρόβλημα της Αθήνας είναι απλό (και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο): η έλλειψη κατοικιών οδηγεί τις τιμές και τα ενοίκια των ακινήτων στα ύψη, σημαντικό τμήμα του πληθυσμού σε ανέχεια και, εξ ορισμού, περιορίζει το μέγεθος της πόλης. Οι επιδοτήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση δεν είναι λύση: απλώς οι επιδοτούμενοι θα πλειοδοτήσουν και θα αποκτήσουν (με αγορά ή μίσθωση) ακίνητα των μη επιδοτούμενων. Αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα μπορεί μόνο να δώσει η ριζική αναθεώρηση των πολεοδομικών και ρυμοτομικών κανονισμών της πόλης, κατά τρόπο που θα επιτρέψει την επέκτασή της είτε οριζόντια είτε, ακόμα καλύτερα, κατ’ ύψος. ∆εν είμαι ειδικός, αλλά υποψιάζομαι ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν επιτρέπεται η ανέγερση πολυκατοικιών 40-50 ορόφων είναι διότι κόβουν τη θέα των παρακείμενων κατοικιών και μειώνουν την εμπορική τους αξία: πρόβλημα μεν, ωστόσο πολύ λιγότερο σοβαρό από την έλλειψη στέγης. Θεωρώ εξάλλου ότι η κατ’ ύψος επέκταση της πόλης έχει σημαντικά οικονομικά και περιβαλλοντικά οφέλη, καθώς καθιστά περιττά εκατοντάδες χιλιόμετρα δικτύων δρόμων, μετρό, ύδρευσης, αποχέτευσης κ.λπ.
Σημειώνω εξάλλου ότι, παρά τους κακούς συνειρμούς της λέξης αστυφιλία, οι πόλεις, σε όλη την Ιστορία, υπήρξαν η μήτρα του πολιτισμού, το χωνευτήρι που επέτρεψε τη συνεργασία των ανθρώπων έξω από τα στενά όρια της οικογένειας, της φυλής και του έθνους.
Θάνος Λιολιάκης
