Κύριε διευθυντά
Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης στο άρθρο του της Κυριακής 17/4/22 αναφέρεται στον πόλεμο της Ουκρανίας δίνοντας τις δύο αντίθετες απόψεις για τα αίτια και τις ευθύνες του πολέμου χωρίς να διατυπώσει προσωπική άποψη (δεν έχει;) και στη συνέχεια απαριθμεί όλες τις τραγικές συνέπειες που έχει ο πόλεμος παγκοσμίως όχι για τους πλούσιους, που «έχουν ανάγκη από περισσευούμενα κανόνια και αεροπλάνα για να απολαμβάνουν αμέριμνοι τα πλούσια γεύματά τους στα μεγάλα σαλόνια τους», αλλά για τους φτωχούς που «δεν έχουν ούτε περισσευούμενα γεύματα ούτε λεφτά για πέταμα». Και καταλήγει: «Θα πληρώσει το κόστος μία ολόκληρη γενιά, ακόμα μία χαμένη γενιά. Για ένα πουκάμισο αδειανό, που θα ’λεγε ο ποιητής».
Με το δίλημμα των ευθυνών δεν θα ασχοληθώ καθώς το πραγματεύεται διεξοδικά ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με τη γνωστή του σαφήνεια, ευστοχία και ολόπλευρη θεώρηση, στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας.
Θέλω όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις επί της δομής του άρθρου το οποίο αποτελεί υποδειγματικό κείμενο εμφύτευσης μιας ιδέα με τρόπο που ο αναγνώστης-στόχος να μένει με την εντύπωση ότι αυτός ο ίδιος ανέπτυξε την ιδέα σαν λογικό συμπέρασμα.
Η σειρά των προτάσεων είναι: Περάσαμε δύσκολα (πανδημία). Περιμέναμε καλύτερες μέρες. Ηρθε ο πόλεμος (κακός). Κάποιος φταίει. Εσύ θα κρίνεις ποιος φταίει (δεν έχω άποψη δεν θέλω να σε επηρεάσω). Κάποιοι λίγοι (πλούσιοι) κερδίζουν. Οι πολλοί (φτωχοί, μεταξύ των οποίων και συ) χάνουν τα πάντα. Μια χαμένη γενιά. Γιατί; Για το τίποτα (για ένα πουκάμισο αδειανό) ή για το πάπλωμα (έχουν ανάγκη από περισσευούμενα κανόνια…).
Συμπέρασμα: Αυτός ο πόλεμος δεν με αφορά. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Οσο πιο γρήγορα τελειώσει τόσο το καλύτερο. Και αυτοί οι Ουκρανοί τι θέλουν και πολεμάνε. Οι Αμερικάνοι τους βάζουν.
Αν κατάλαβα καλά, σύμφωνα με τον κ. Μαραντζίδη οι Ουκρανοί πολεμούν «για ένα πουκάμισο αδειανό»;
