Κύριε διευθυντά
Το άρθρο 5 παρ. 3 του ελληνικού Συντάγματος ορίζει: «Ολοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων». Ιδιες ή ανάλογες διατάξεις περιέχουν τα Συντάγματα όλων των πολιτισμένων δημοκρατικών χωρών του κόσμου, για να συμμορφωθούν στις ρητές επιταγές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 1 παρ. 3), της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κ.ο.κ.
Παρά ταύτα διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς για «κυρώσεις» που επιβάλλουν (βάσει ποιων διατάξεων;) κράτη και διεθνείς οργανισμοί και ομοσπονδίες σε Ρώσους «ολιγάρχες» (ίσως και με κατ’ απονομήν υπηκοότητα του επιβάλλοντος κράτους) αλλά και σε εταιρείες, αθλητές, ομοσπονδίες κ.λπ. Οι επιβάλλουσες χώρες ανήκουν στον ελεύθερο κόσμο και δεν είναι καν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία, η οποία, βέβαια, δεν μπορούσε να καταταγεί σε αυτόν τον κόσμο ούτε πριν από την απαράδεκτη, βίαιη –και ήδη αιματηρή– εισβολή της στη γειτονική της Ουκρανία.
Τι συμβαίνει; «Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;». Μήπως επειδή (νομίζουμε πως) «έχουμε και το καρπούζι και το μαχαίρι» μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας «παίρνει»; Η «ποιότης» και ο χαρακτήρας του πολεμοχαρούς επιτιθεμένου, αυταρχικού για τον λαό του και επικίνδυνου για όλους, Ρώσου ηγέτη, μας δίνει το δικαίωμα να αυθαιρετούμε κατ’ αρέσκειαν και κατά δύναμιν;
