Κύριε διευθυντά
Δύο μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και πυκνώνουν πλέον οι φωνές που ζητούν άνευ όρων «διαπραγματεύσεις». Στο φύλλο της κυριακάτικης «Κ» της 1/5, π.χ., ο «πολύς» Τζέφρι Σακς ζητεί επιτακτικά από τις ΗΠΑ να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία αντί να χειραγωγεί την Ουκρανία, λες και οι Αμερικανοί άρχισαν την εισβολή και δεν ήταν εκείνοι που προειδοποιούσαν για την άμεση εκδήλωσή της, λοιδορούμενοι πριν επιβεβαιωθούν.
Ωραία. Ας ξεχάσουμε προς το παρόν ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο, την καταστροφή των υποδομών της Ουκρανίας, τα εγκλήματα πολέμου, την ισοπέδωση της Μαριούπολης αλλά και το ότι οι Ουκρανοί ποτέ δεν αρνήθηκαν διαπραγματεύσεις, και ας πάμε στο επίδικο. Εξ όσων γνωρίζουμε οι Ρώσοι ζητούν αδιαπραγμάτευτα την αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, την «αποστρατιωτικοποίηση» και «ουδετερότητα» της Ουκρανίας και την παύση των διεθνών κυρώσεων. Και όλα αυτά χωρίς να έχουν κερδίσει τον πόλεμο. Πουθενά δεν έχει προκύψει κάποια ρωγμή που να μας κάνει να υποθέσουμε ότι είναι διατεθειμένοι να δεχτούν κάτι λιγότερο από τη μετατροπή της Ουκρανίας σε κράτος φόρου υποτελείας, όπως π.χ. η Συρία. Το ότι δεν ζητούν πλέον την αλλαγή ηγεσίας στη χώρα υπήρξε αποκλειστικά αποτέλεσμα της ήττας τους στο βόρειο μέτωπο. Η αδυναμία μιας κάποιας νίκης καθιστά τη Ρωσία ακόμη πιο αδιάλλακτη στις διεκδικήσεις της. Αν η Ουκρανία δεχόταν τα ρωσικά αιτήματα λόγω πιέσεων που ζητούν να κλείσει άρον άρον το θέμα, αν δηλαδή η Ουκρανία αποδεχόταν οικειοθελώς τον διαμελισμό της, τότε δημιουργείται τετελεσμένο που αναιρεί τη βασική αρχή του διεθνούς δικαίου που δεν αναγνωρίζει εδαφικούς αναθεωρητισμούς ως αποτέλεσμα εισβολής κατοχής. Στις ύποπτες μέρες που ζούμε κάτι τέτοιο νομιμοποιεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αποδυναμώνει τη θέση της Ελλάδας. Η άνοδος των τιμών ενέργειας και τροφίμων μπορεί να μας φοβίζει, όμως εδώ παίζονται σοβαρότερα πράγματα. Η Ουκρανία
πολεμάει και για εμάς.
