Κύριε διευθυντά
Μία πενταετία στη ζωή των τσαλαπετεινών ισοδυναμεί με έναν αιώνα στη ζωή των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, όσο σπανίζουν οι αιωνόβιοι μεταξύ μας, τόσο θα σπανίζουν και οι πενταετείς τσαλαπετεινοί.
Δεν γνωρίζω αν η επιστήμη της ορνιθολογίας είναι σε θέση να επικυρώσει την εύλογη αυτή διαπίστωση, αλλά σαν θαυμαστής των τσαλαπετεινών του Λυκαβηττού μπορώ να τεκμηριώσω την… άμεμπτη συντροφική και καλλωπιστική συμπεριφορά τους από τον Μάιο του 2018 μέχρι σήμερα – άλλωστε η πρώτη επιστολή μου στην έγκριτη εφημερίδα σας για το φυσιολατρικό αυτό θέμα γράφτηκε τότε.
Πρόκειται για την πέμπτη κατά σειράν άνοιξη του συγκεκριμένου ζεύγους τσαλαπετεινών που παρατηρούμε με τη σύζυγό μου, και πιθανότατα την τελευταία. Θα φωλιάσουν; Θα τεκνοποιήσουν; Θα μας εκπλήξουν με τρία ή τέσσερα νεογνά που θα φτερουγίσουν έντρομα μέχρι την ακακία της μικρής αυλής μας; Θα ακούσουμε και φέτος τους μονότονους «πού-πού-πού» φθόγγους ανησυχίας των γονέων τους; Μήπως θα εκπλαγούμε από αρχηγικά νεύματα του λοφίου του μπαμπά «έποπα», κρυμμένου στη σκιασμένη ρωγμή του πέτρινου τοίχου μας – ίσως και από ένα κραυγαλέο «εποποπο-ποποποποποποποποποποί!» που θα μας αναγκάσει να απαντήσουμε καθησυχαστικά «ιώ, ιώ, ιτώ ιτώ ιτώ ιτώ» με την ελπίδα ότι θα τον πείσουμε ότι ανήκουμε και εμείς στην αριστοφανική ομάδα των ομοπτέρων του;
Πρόκειται, φίλοι αναγνώστες, για την αστική Αθήνα μας, για το πευκόδασος του αθάνατου Λυκαβηττού, σε άμεση γειτνίαση με το άλσος Κιτσίκη όπου η χρυσοχέρα κηπουρός κυρία Χριστίνα έχει δημιουργήσει με ιδιωτική της πρωτοβουλία έναν παράδεισο για παιδιά και οικογένειες, με απλόχωρες φυτεύσεις που υπερνικούν την εύφλεκτη σκίαση των πεύκων. Αμέσως κατόπιν, στην παράλληλη κατηφόρα, φροντίζουν τους κήπους τους η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη και η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή. Λίγο παραπέρα, το συγκρότημα της Μονής Πετράκη δημιουργεί σταδιακά ένα χώρο εκθετηρίων και πρασίνου που ήδη επιτρέπει στους ριψοκίνδυνους τσαλαπετεινούς να βοσκήσουν μέχρι και τις παρυφές του Μεγάρου Μουσικής. Οπως πιθανώς θα τραγουδούσε ο Εποψ της αρχαίας κωμωδίας, «Οσα θ’ υμών κατά κήπους επί κισσού/ Κλάδεσι νομόν έχει/… Τριοτό τριοτό τοτοβρίξ».
Δεν επιθυμώ να εξάψω το ενδιαφέρον ούτε των περιβαλλοντολόγων ούτε των χαζοχαρούμενων, ούτε βέβαια του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος καλά θα κάνει να περιποιηθεί και να καθαρίσει επιτέλους το πευκόδασος του Λυκαβηττού. Οι τσαλαπετεινοί είναι αποδημητικοί και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε δημοτική υπηρεσία τις ημέρες και ώρες που ο Λυκαβηττός τους ανήκει: το ξημέρωμα είναι όλο δικό τους, οι υγρασίες της νύχτας τους ανοίγουν την όρεξη για έντομα, γρύλους, κατσαρίδες, παχιά σκουλήκια. Μέχρι φέτος τουλάχιστον καμία αστική δραστηριότητα δεν έχει διακόψει το ζωτικό έργο τους ή αλλοιώσει την καφεκόκκινη πανοπλία των καταδρομών τους. «Τοροτίξ τοροτίξ» λοιπόν!
