Κύριε διευθυντά
Οι τοποθετήσεις σε δημόσιους χώρους των πόλεων, έργων της γλυπτικής τέχνης στοχεύουν ασφαλώς στην πρόκληση αισθητικών συγκινήσεων και ιστορικής μνήμης. Προς τούτο, λαμβάνεται μέριμνα ώστε τα έργα αυτά να περιβάλλονται και από κατάλληλα διαμορφωμένο τον περίγυρο χώρο τους.
Κάτι τέτοιο νομίζω ότι δεν ισχύει στην περίπτωση των τριών μεγάλων Ελλήνων τραγικών ποιητών (Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη), των οποίων οι χάλκινες προτομές στον Δήμο Αθηναίων έχουν στηθεί επί του πεζοδρομίου της οδού Αμαλίας κολλητά προς τα κάγκελα του Εθνικού Κήπου. Η όλη εικόνα τους δεν εκπέμπει, ούτε υποβάλλει, τη λογικώς αναμενόμενη συγκίνηση. Πιστεύω ότι αδικεί τα μεγάλα αυτά ονόματα του πνεύματος η θέση τους στο σημείο εκείνο. Λες και οι τρεις τους αναμένουν κάποιο λεωφορείο στην κοντινή τους στάση, ή λες και πρόκειται για μικροπωλητές που έχουν στρώσει τη λαθραία πραμάτεια τους στο πεζοδρόμιο προς άγραν πελατών, εκ των ταχέως και αδιαφόρως διερχομένων. Κι όμως πρόκειται για έργα λαμπρής τέχνης (Γ. Καλακαλλάς), επαινετής προσφοράς (Οικογένεια Χόντου) και καλής πρόθεσης προς προβολή (δημαρχία Δημ. Αβραμόπουλου, 2002).
Το ίδιο ισχύει και για τον ανδριάντα του Γ. Κάνινγκ στην ομώνυμη πλατεία της Αθήνας. Εδώ ο πέριξ χώρος φέρει πράσινο, πλην η συνολική αισθητική φροντίδα δεν θα λέγαμε ότι προκαλεί ευχάριστα τους διερχομένους. Την εύλογη αυτή δυσαρέσκεια επιτείνει και το γεγονός της κατάστασης του ίδιου του μνημείου, στο οποίο μάλιστα κάποιοι έχουν ρίξει μπογιές. Ας μην ξεχνάμε ότι πέρυσι γιορτάσαμε πανελληνίως τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και μια τέτοια επέτειος θα έπρεπε να μας κεντρίσει ακόμη πιο πολύ την ευαισθησία σε θέματα ευγνώμονος μνήμης. Ο Γ. Κάνινγκ, ως γνωστόν, άναψε πρώτος το φως της ελπίδας, κατά το επαναστατικό μας ξεκίνημα, σε εποχές που στην ευρωπαϊκή διπλωματία επικρατούσε το αντιδραστικό σκοτάδι της Ιεράς Συμμαχίας.
Αυτόν τον καιρό διαβάζω στον ημερήσιο Τύπο ότι ο δήμος ξεκινάει μια μακρόπνοη προσπάθεια αναβάθμισης της Αθήνας και σε ορίζοντα δεκαετίας ευαγγελίζεται μια πρωτεύουσα όλως αναγεννημένη. Γένοιτο! Εύχομαι όμως παράλληλα, κατά την αναγέννηση αυτή, όλα τα ιστορικής και αισθητικής σημασίας γλυπτά των δημοσίων χώρων της πρωτεύουσας να τύχουν της προβολής που τους πρέπει.
