Κύριε διευθυντά
Στην εξαίσια ομιλία του στην κοινή συνεδρία Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ο κ. Μητσοτάκης κλεφτά έκανε αναφορά και στη στράτευση των γυναικών. Τώρα που κινείται ο τόπος στον απόηχο αυτής της επιτυχίας, ποιος να μιλήσει για ένα τέτοιο θέμα ταμπού και φόβητρο για την ελληνική κοινωνία. Είναι σχεδόν πέντε χρόνια που έπεσε σαν βόμβα στο φιλικό μας περιβάλλον ότι η κόρη φιλικού ζευγαριού, με διπλή υπηκοότητα, ελληνική και ισραηλινή, πηγαίνει να υπηρετήσει εθελοντικά στον ισραηλινό στρατό, για τρία ολόκληρα χρόνια, προτού ξεκινήσει τις πανεπιστημιακές της σπουδές. Αποφάσισε να κάνει το καθήκον της και κανείς δεν μίλησε! Ηρθαν αμέσως στον νου μου σαν ταινία οι νέες και οι νέοι στρατιώτες με τα όπλα στους ώμους, να περιφέρονται στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ για την τήρηση της τάξης, όταν τους πρωτοσυνάντησα τον Ιούνιο του 2016. Αλλη σειρά πραγμάτων, μακριά από τις δικές μας.
Εδώ δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους άνδρες και εσύ θέλεις και τις γυναίκες στον στρατό; Πού θα βρούμε τα λεφτά; Πώς θα δρομολογήσουμε τέτοια εκπαίδευση; Το πολιτικό κόστος δε ποιος θα το αναλάβει; Την επόμενη μέρα μια τέτοια κυβέρνηση θα πέσει και δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ, δεν γίνονται τέτοια πράγματα.
Δεν γίνονται όταν μια τέτοια απόφαση θα είχε επεκτάσεις και στην εθνική μας πολιτική; Οταν η Ελλάδα έχει ανάγκη από μεγάλης εμβέλειας άμυνα, κι όταν ο πρωθυπουργός προς τιμήν του παραδέχθηκε στο βήμα του Κογκρέσου ότι πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας, κατά πρώτον, και η συμπαράσταση θα έπεται, όπως αρμόζει.
