Κύριε διευθυντά
Η «Καθημερινή» φιλοξένησε επιστολή μου για τους λαθρεπιβάτες του μετρό και των αστικών λεωφορείων στις 4 Μαΐου 2019. Θέλησα τις προάλλες να καταγράψω κατά πόσον έχει υπάρξει κάποια πρόοδος. Επιβιβάστηκα στο λεωφορείο της γραμμής Α2 στην πλατεία της Βούλας προς Αθήνα. Κάθισα μπροστά με την πλάτη προς τον οδηγό. Μπορούσα να ελέγχω άνετα την πρώτη μεσαία πόρτα, δεν είχε άλλωστε και πολλή κίνηση την ώρα εκείνη. Μέτρησα μέχρι την πλατεία Γλυφάδας δέκα επιβιβάσεις, εκ των οποίων μόνον οι μισοί ακύρωσαν εισιτήριο στο μηχάνημα.
Αλλη μέρα ταξίδεψα με το μετρό από το Ελληνικό. Εδώ έπρεπε να θυσιάσω ένα δεκάλεπτο για να κάνω την παρατήρησή μου. Πάλι δεν ήταν σε ώρα αιχμής. Εδώ δεν μπορώ να πω πόσοι επιβάτες πέρασαν τις μπάρες συνολικά, μπορώ όμως να πω ότι σε δέκα λεπτά της ώρας μέτρησα δέκα επιβάτες που πέρασαν κολλητά στον προηγούμενο χωρίς να ακυρώσουν εισιτήριο. Ρώτησα ένα φίλο μου που χρησιμοποιεί καθημερινά όλα τα ΜΜΜ κατά πόσον έχει δει κάποτε κάποιον ελεγκτή. Ποτέ τον τελευταίο τουλάχιστο χρόνο, μου απάντησε. Ο ίδιος δεν δίστασε να μου εξηγήσει ότι η χαλαρότητα είναι διατεταγμένη άνωθεν. Το μέτρο θα ήταν πολύ αντιλαϊκό για να εφαρμοστεί στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, προσέθεσε. Φυσικά, τη χαλαρότητα δεν την αποφάσισε ο «γενικός διευθυντής» των ΜΜΜ, αλλά η πολιτική ηγεσία. Δεν μένει παρά η τελευταία να μας αποδείξει το αντίθετο.
Κατά την άποψή μου, ο ανύπαρκτος έλεγχος δεν στερεί μόνο έσοδα από τα ΜΜΜ. Συνεπάγεται ένα σοβαρότερο πλήγμα στην υποχρέωση των πολιτών να κάνουν αυτό που πρέπει, ώστε και το κράτος να κάνει το δικό του καθήκον απέναντί τους. Μας επιτρέπει να βλέπουμε στο φως της ημέρας τους έξυπνους να κυκλοφορούν δίπλα μας και μας βάζει στον πειρασμό να σκεφτούμε: «Γιατί όχι και εγώ;».
