Κύριε διευθυντά
Εφέτος το έθνος μας θυμάται, 100 χρόνια μετά, τη μαύρη σελίδα της Μικρασιατικής Καταστροφής του έτους 1922.
Πολλές οι τραγικές συνέπειες για την Ελλάδα: 600.000 νεκροί και 1.500.000 πρόσφυγες που κατέφυγαν στην ανέτοιμη να τους υποδεχθεί πατρίδα. Το έτος εκείνο ιδρύθηκε και το Νοσοκομείο Προσφύγων Αθηνών προκειμένου να περιθάλψει τους τραυματίες του πολέμου.
Το νοσοκομείο μετονομάσθηκε το έτος 1935 και είναι το σημερινό Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών.
Στεγαζόταν στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Μαρασλή (1831-1907), ο οποίος είναι επίκαιρο να λεχθεί, λόγω του πολέμου της Ουκρανίας, ότι διετέλεσε επί τέσσερις τετραετίες(!) δήμαρχος της Οδησσού και επί της δημαρχίας του ανακαινίσθηκε η πόλη (ηλεκτροφωτισμός, τραμ, αρχαιολογικό μουσείο, γηροκομείο, πτωχοκομείο, κ.ά.).
Ο αείμνηστος ίδρυσε και στην Ελλάδα μεταξύ άλλων τη Μαράσλειο Εμπορική Σχολή Αθηνών (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο), το Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών, το Μαράσλειο Ορφανοτροφείο Θεσσαλονίκης και το Μαράσλειο Ορφανοτροφείο Κέρκυρας, στο κτίριο του οποίου στεγάζονται από ετών οι υπηρεσίες του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας.
Το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών λοιπόν συμπληρώνει εκατό χρόνια παροχής υψηλού επιπέδου ιατρικών υπηρεσιών. Ευκαιρία να τιμήσουμε τόσο το Ιπποκράτειο και το ιατρικό δυναμικό που το υπηρέτησε επί έναν αιώνα, όσο και τον εθνικό ευεργέτη Γρηγόριο Μαρασλή.
Πριν από μερικά χρόνια σε εκδήλωση στο αμφιθέατρο του Ιπποκρατείου ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γ. Μπαμπινιώτης, σε προσφώνησή του ανερωτάτο από του βήματος τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τους εθνικούς ευεργέτες!
