Κύριε διευθυντά
Πιστεύοντας στη χρησιμότητά τους, συμμετείχα πάντα με προθυμία σε συχνότατες τηλεφωνικές έρευνες αγοράς. Γράφω συμμετείχα, γιατί έχοντας ήδη εισέλθει στην, κατά τους ερευνητές, δημογραφικά αδιάφορη κατηγορία καταναλωτών, σπεύδω να αυτοεξαιρεθώ, δηλώνοντας εξαρχής την ηλικία μου. Εκεί, η συνομιλία τερματίζεται «άδοξα», συνήθως με μια αδιόρατη ενόχληση της άλλης πλευράς, προφανώς για την κλήση – τζίφος.
Εν προκειμένω, θα περίμενε κανείς από τις εταιρείες ερευνών ένα εξ αντικειμένου φυτώριο επικοινωνιακών δεξιοτήτων, μία πιο διακριτική διαχείριση ενός, μάλλον αναίτιου, κοινωνικού αποκλεισμού, του ηλικιακού. Οταν τόσα έχουν γραφτεί για τον σεβασμό των πάσης φύσεως μειονοτήτων, είναι τουλάχιστον άκομψη αυτή η απροκάλυπτη απόρριψη.
Και να που η τελευταία σχετική εμπειρία μου ήταν μια ευχάριστη εξαίρεση, εξ ου και η επιστολή. Είτε δασκαλεμένη προς τούτο, είτε εμφύτως βαθύτατα συναισθηματικά νοήμων, η ερευνήτρια αυτής της φοράς καθόλου δεν βιάστηκε, ακούγοντας την ηλικία μου, να τερματίσει τη συνομιλία μας.
Αντίθετα, την παρέτεινε για να με ευχαριστήσει, να ζητήσει συγγνώμη για την ενόχληση αλλά και για την εξαίρεσή μου από την έρευνα, περίπου απολογούμενη, λες και υπεύθυνη, γι’ αυτήν. Η αποστροφή – κλείσιμο του αποχαιρετισμού της αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου: «Σας χαιρετώ, να είστε καλά και να χαίρεστε τα χρόνια σας».
