Κύριε διευθυντά
Αλλοι θεωρούν τα άρθρα του κ. Χρήστου Γιανναρά ασαφώς σοφά και άλλοι σαφώς άσοφα. Η επιφυλλίδα της 15/5/2022 ξεκινάει με προκείμενες μια σειρά από τετριμμένες προτάσεις (το σεξ είναι η εκκίνηση της ζωής, το έμβρυο παύει να λέγεται έμβρυο όταν βγει από τον αμνιακό σάκο, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως ντετερμινιστικό) λυρικά διατυπωμένες. Συνεχίζει με το δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος έχει υποκειμενική αντίληψη των αισθημάτων και αισθήσεών του (qualia στην αγγλοσαξονική φιλοσοφία) όπως είναι ο έρωτας και η μητρική αγάπη, αλλά και η αηδία και ο πονόδοντος. Και ποιο συμπέρασμα βγάζει; Οτι η κοινωνία μας είναι «παρακμιακή», «με εφιαλτικό μέγεθος άγνοιας», διότι κατακλύζεται από πρακτικές πληροφορίες.
Αλλά το συμπέρασμα δεν προκύπτει από τις προκείμενες και, επιπρόσθετα, είναι ανιστόρητο. Πρώτον, δεν θεμελιώνεται ότι άλλες κοινωνίες ήταν ακμάζουσες, ώστε να είναι η σημερινή παρακμάζουσα – συγκεκριμένα η βυζαντινή κοινωνία που θαυμάζει ο αρθρογράφος είχε προσδόκιμο ζωής τα 30 χρόνια ενώ η σημερινή τα 80. Δεύτερον, δεν θεμελιώνεται ότι οι πληροφορίες (το να ξέρουμε δηλαδή πολλαπλασιασμό, πιάνο, τάβλι ή την ιστορία του φεμινισμού) είναι επιζήμιες – πώς θα μπορούσε άραγε; Τρίτον, δεν εξηγεί ο αρθρογράφος όταν υπαινίσσεται ότι αντί για πληροφορίες θα έπρεπε να διδάσκουμε «αλήθειες» αισθηματικές και αισθητικές, ούτε πώς αυτό επιτυγχάνεται (θα προκαλούμε πονόδοντο στους υγιείς και θρησκευτική έξαψη στους άθεους με χρήση παραισθησιογόνων;) ούτε, κυρίως, με ποιο σκοπό. Σε ποιο βάθος κρύβεται η σοφία και δεν τη βρίσκω;
Θανος Λιολιακης
