Κύριε διευθυντά
H φαρμακευτική δαπάνη («Καθημερινή», 24/6/2022) δεν πρόκειται να μειωθεί γιατί από την πολιτεία και την κυβέρνηση υπάρχει μια περίεργη διστακτικότητα στη λήψη μέτρων ελέγχου της συνταγογραφίας. Αυτό δεν σημαίνει «αστυνόμευση» και περιορισμό στην αναγραφή των φαρμάκων, αλλά απλώς «αντιγραφή» της μεθοδολογίας ελέγχου που εφαρμόζουν στη φαρμακευτική πολιτική όλες οι σοβαρές χώρες. Αναφέρομαι ειδικά στις χώρες εκείνες στις οποίες η εκπαίδευση του Ελληνα γιατρού είναι σχεδόν καθιερωμένη προκειμένου αυτός να καταλάβει επίλεκτη θέση στην ελληνική ιατρική του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα.
Η πολιτεία, ακολουθώντας πρακτικά μια μνημονιακή υποχρέωση, επέβαλε με το τέχνασμα του clawback την εκτροπή της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης στο νοικοκυριό του πολίτη. Επειδή όμως η δαπάνη των φαρμάκων πρακτικά αφορά συνάλλαγμα, η επιβάρυνση της εθνικής οικονομίας δεν μεταβλήθηκε καθόλου με το αμφίβολης νομιμότητας αυτό μέτρο. Είναι δε αρκετά προκλητικό να τολμάει η φαρμακευτική βιομηχανία να χρεώνει στην πολιτεία την έλλειψη ελέγχου στη «χρήση κάποιων θεραπειών που μπορεί να μην είναι χρήσιμες σε όλους όσοι τις παίρνουν».
Βεβαίως εδώ δεν είναι αθώο το κράτος, διότι έχει αφήσει αχαλίνωτη τη διάδοση «προωθητικών ενεργειών» προς επαγγέλματα υγείας, και μάλιστα με όργανα υλοποίησης επαγγελματικά στελέχη της υγείας. Πολλά από τα στελέχη αυτά κατέχουν δημόσιες θέσεις ευθύνης στη συνταγογράφηση φαρμάκων και μάλιστα στον έλεγχο ή και στην εκπαίδευση άλλων γιατρών. Αν η πολιτεία πραγματικά ενδιαφέρεται για εκλογίκευση της φαρμακευτικής δαπάνης, δεν έχει παρά να επιβάλει τη διαφάνεια στη σχέση μεταξύ φαρμακευτικής βιομηχανίας και ιατρικού επαγγέλματος, χωρίς τα προσχήματα του «ιατρικού απορρήτου» και των «προσωπικών δεδομένων», που είναι καθαρή υποκρισία εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Η συντριπτική πλειονότητα των γιατρών και επαγγελματιών υγείας τίποτε δεν έχει να φοβηθεί από την πλήρη δημοσιοποίηση της οικονομικής σχέσεως μερικών από αυτούς με τη βιομηχανία φαρμάκων.
Κ. Κωνσταντοπουλος
Ομότιμος καθηγητής Ιατρικής ΕΚΠΑ
