Κύριε διευθυντά
Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω θερμά συγχαρητήρια στην «Καθημερινή» και στους συνεργάτες της, κ. Απ. Λακασά, Μιχ. Τσιντσίνη και Δημ. Χαντζόπουλο, για την άριστη παρουσίαση ενός αριστούχου των Πανελλαδικών, του Κουρός Ντουρμοχαμαντί αλλά και του προβλήματος των παιδιών της προσφυγιάς και της αναγκαστικής μετανάστευσης.
Πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Τσιντσίνης: «Πώς μπορεί να λέει μια χώρα ότι δεν αντέχει “άλλους”, όταν “οι άλλοι” έχουν τέτοια πρόσωπα»; Προσθέτω, πώς μπορεί η Ελλάδα και μάλιστα της υπογεννητικότητας, να αρνείται την απόκτηση Ελλήνων και Ελληνίδων, που διαμορφώνει η ελληνική παιδεία;
Γράφει επίσης ο παραπάνω συνεργάτης σας: «Η επιτυχία (του Κουρός) δεν είναι επιτυχία ενός συστήματος. Είναι μόνο δική του–».
Επομένως, πρέπει επειγόντως να οργανώσουμε ένα σύστημα πλήρους στήριξης όλων των παιδιών, που ζητούν δικαιοσύνη στη χώρα μας και να μη μένουμε μόνο «στις εξαιρέσεις».
Παράλληλα, έχουν μεγάλη σημασία και τα γραφόμενα του κ. Λακασά: «Ο Κουρός…, με το πλατύ χαμόγελό του μπορεί να εμπνεύσει–». Μα, λίγο είναι αυτό; Και δεν είναι ανάγκη να υπάρξει κινητοποίηση, όταν, σύμφωνα με τον κ. Λακασά, μια γνωστή του Αλβανίδα μάνα κάνει συνεχώς διπλά μεροκάματα; Για να εξασφαλίζει έναν ειδικό δίπλα στο θρανίο του παιδιού της, που έχει ανάγκη εκπαιδευτικής, εξατομικευμένης βοήθειας. Συνάμα και Ελληνίδες μητέρες συχνά είναι χαμένες «στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας». Οσο για το σκίτσο του κ. Χαντζόπουλου, είναι μια από τις εκφραστικότερες εικόνες που έχω θαυμάσει.
Τέλος, εκφράζω ξανά τη χαρά μου, διότι στις 30 Ιουνίου, από την «Καθημερινή» και άλλες εφημερίδες όχι μόνο γνωρίσαμε έναν ακόμη νεαρό μετανάστη-νικητή της Παιδείας, αλλά και είδαμε τη δημοσιογραφία όχι ως επάγγελμα, αλλά ως λειτούργημα!
