Κύριε διευθυντά
Την 1η Ιουλίου τέθηκε σε μερική εφαρμογή η (κρατική) ψηφιακή κάρτα εργασίας. Από τα πλέον επίσημα χείλη ακούσαμε ότι με αυτήν «θα καταγράφεται η άφιξη και η αποχώρηση του εργαζομένου από τη δουλειά σε πραγματικό χρόνο κι έτσι κανείς πια δεν θα μπορεί να κλέβει (sic) τις ώρες εργασίας», αν και ο πρωθυπουργός στην αντίστοιχη δήλωσή του προτίμησε τον ηπιότερο όρο «καταστρατήγηση του ωραρίου».
Παρενθετικώς, η εφαρμογή αυτή συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία γιατί σε όλες τις άλλες χώρες του κόσμου τα κράτη χρησιμοποιούν αντίστοιχα εργαλεία παρακολούθησης των ωρών εργασίας για τους δικούς τους υπαλλήλους. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, από την εφαρμογή εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι, με το κράτος να θεωρεί ότι είναι δουλειά του να παρεμβάλλεται μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών του ιδιωτικού τομέα, παρέχοντάς τους υποχρεωτικές υπηρεσίες ωρομέτρησης. Αυτό έρχεται να προστεθεί στην άλλη, ιδιαίτερα επώδυνη, παρεμβολή του κράτους στην οικονομική σχέση των δύο μερών, από την οποία καρπούται ή καλύτερα «απαλλοτριώνει», μέσω εισφορών και φόρων, τουλάχιστον το ένα τρίτο και σε περιπτώσεις υψηλόμισθων ακόμη και περισσότερα από τις μισές απολαβές του εργαζομένου. Τα ποσά που εισπράττονται καλύπτουν ένα μόνο μέρος των αναγκών του προϋπολογισμού για συντάξεις, γεγονός το οποίο σε συνδυασμό με τα δυσμενέστατα αναλογιστικά δεδομένα, καθιστά μάλλον άνευ αντικρίσματος την υπόσχεση του κράτους για καταβολή μελλοντικά σύνταξης στους νέους, σήμερα, εργαζομένους. Δυστυχώς, εάν δει κανείς συνολικά το ζήτημα εδώ ταιριάζει η παροιμία «Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης»;
