Κύριε διευθυντά
Απαντώ στον «συνάδελφο» επιστολογράφο κ. Αντώνη Παπαγιάννη και στο γράμμα του στην «Κ» της 22/6/2022.
Εχει δίκιο ο ιατρός. Είμαι βέβαιος ότι αν του πω πως, σε υπέρηχο της κάτω μπάκας που έκανα, δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τη φούσκα μου γιατί δεν ήταν γεμάτη, θα καταλάβει ότι έκανα, όπως έγραφε το παραπεμπτικό, υπερηχογράφημα κάτω κοιλίας και δεν κατέστη δυνατόν να ελεγχθεί η ουροδόχος κύστις γιατί δεν είχε πληρωθεί με ούρα. Μέσα του όμως θα γελούσε με τις συνώνυμες λέξεις που χρησιμοποίησα και ας τις είχα βρει στο λεξικό του κ. Γ. Μπαμπινιώτη. Εχει δίκιο, γιατί αν απαιτούσαν οι ιατροί να τους τα λέμε όλα με ιατρικούς όρους, θα είχαν χάσει τη δουλειά τους και εμείς θα είμαστε στα θυμαράκια και θα κοιτούσαμε τα ραδίκια ανάποδα προ πολλού. Ευτυχώς που μας καταλαβαίνουν και ας χρησιμοποιούμε συνώνυμα. Το νόημα δεν αλλοιώνεται.
Είμαι όμως και βέβαιος ότι αν έπαιρνε πρόσκληση για συμμετοχή π.χ. σε συνέδριο για το «φτερούγισμα της καρδιάς» αντί για την «κολπική μαρμαρυγή», και πάλι θα γελούσε.
Καλά τα συνώνυμα αλλά καλύτερα, όταν απαιτείται και πρέπει, να ακριβολογούμε. Ζητάμε να επιστραφούν τα γλυπτά και όχι τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Κάνετε, ιατρέ μου, βρογχοσκόπηση και κολονοσκόπηση με βρογχοσκόπιο και κολονοσκόπιο και όχι με μαρκούτσι. Ακροάσθε τον ασθενή με το στηθοσκόπιο και όχι με το ακουστικό. Λέτε ο ασθενής μου και όχι ο άρρωστός μου, υποκλυσμός και όχι κλύσμα, νεοπλασματικοί και όχι καρκινικοί δείκτες, ισχίο και όχι γοφός και τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι το σωστό και αυτό απαιτεί η ιατρική ορολογία. Και όποιος κατάλαβε, τα κατάλαβε.
