Κύριε διευθυντά
Σε σχέση με την πλειονότητα των γηγενών συνομηλίκων του, αυτό που φαίνεται ότι είχε σε μεγάλο βαθμό ο αριστούχος πλέον Κύρος (Κουρός) από το Ιράν –που σηκωνόταν όρθιος όταν έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη– ήταν οι λεγόμενες «δεξιότητες ζωής». Αυτές τον δίδαξαν πώς να αξιολογεί, να υπολογίζει, να μετράει, να προχωρά μπροστά, αλλά και να υποχωρεί. Τον εκπαίδευσαν να αποδίδει σεβασμό και να αναγνωρίζει τη θέση του στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο σχολείο. Και το σπουδαιότερο, του έμαθαν να στηρίζεται στα δικά του πόδια, διαμορφώνοντας την απαραίτητη για κάθε άνθρωπο προσωπική ταυτότητα.
Ολα αυτά όμως δεν διδάσκονται στην τάξη, ούτε στα φροντιστήρια. Και φυσικά δεν ευδοκιμούν μέσα στα πολυώροφα κοτέτσια που πολλοί επιλέξαμε ως χώρους κατοικίας. Οι δεξιότητες ζωής καλλιεργούνται στις αλάνες (που φροντίσαμε να εξαφανίσουμε), στις παιδικές χαρές (που φροντίσαμε να βρωμίσουμε) και στα γήπεδα (που φροντίσαμε να φυτέψουμε όλους τους περίεργους της φιλεύσπλαχνης κοινωνίας μας). Καλλιεργούνται επίσης όταν περάσεις τα 40 κύματα του Αιγαίου και βρεγμένος, φοβισμένος και εξουθενωμένος φτάσεις σε μια άγνωστη χώρα, όπου ο δύσκολος αγώνας της επιβίωσης αρχίζει από το πρώτο λεπτό.
