Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τις πρόσφατες σε εξέλιξη «πολύκροτες» δικαστικές υποθέσεις, θα ήθελα να αναφέρω ορισμένες από τις σκέψεις μου σχετικές με το κεφάλαιο ∆ικαιοσύνη.
Η επί πολλά χρόνια εκ μέρους μου συνεχής άσκηση της δικηγορίας μού έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι η χώρα διαθέτει, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, άρτια επιστημονικά κατηρτισμένους δικαστές, οι οποίοι με σοβαρότητα και εμβρίθεια αντιμετωπίζουν την κάθε υπόθεση –αστικής, ποινικής, ή διοικητικής φύσεως– προτού εκδώσουν την απόφασή τους. Σύμφωνα με το δικαιικό μας σύστημα, η κάθε δικαστική απόφαση μπορεί να προσβληθεί ενώπιον του αμέσως του εκδώσαντος αυτήν ανωτέρου δικαστηρίου. Είναι αναμενόμενο ότι κάθε δικαστική απόφαση υπόκειται στην κρίση του πολίτη, ο οποίος όμως χωρίς τη γνώση των στοιχείων και αποδεικτικών μέσων που περιλαμβάνονται στον φάκελο που το δικαστήριο εξετάζει, την κρίνει σύμφωνα με τη δική του συνείδηση και το προσωπικό του περί δικαίου αίσθημα. Σε μια κοινωνία του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, όπως είναι η δική μας, θεωρώ ότι οι δικαστικές αποφάσεις μπορούν να ανατρέπονται μόνον από τα ανώτερα δικαστήρια. Εκδηλώσεις, έντονοι χαρακτηρισμοί και δηκτικά σχόλια διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης –κι όχι μόνον– εις βάρος δικαστών και καταδικασθέντων, ή αθωωθέντων συμπολιτών μας, μπορεί προσώρας να ικανοποιούν το προσωπικό περί δικαίου αίσθημα του διαμαρτυρόμενου κατά της συγκεκριμένης κάθε φορά απόφασης, δεν μπορεί όμως να υποκαθιστά την προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία. Ούτε πρέπει να υπάρχει ή να καλλιεργείται η εντύπωση ότι αυτός είναι «πρόσφορος» τρόπος άσκησης πίεσης στους δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι (οφείλουν να) αποφασίζουν με βάση τους νόμους, που οι εκπρόσωποι των πολιτών στην εθνική αντιπροσωπεία θεσπίζουν. Και προς αποφυγήν οποιασδήποτε παρεξηγήσεως: Προφανώς είναι δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να εκδηλώνουν τις εκάστοτε απόψεις «πιστεύω» τους μέσα στο πλαίσιο του νόμου.
Με την ευκαιρία αυτή χαίρομαι που με την πάροδο του χρόνου διεξάγεται περισσότερος –σε σχέση με το παρελθόν– δημόσιος διάλογος για τον τρόπο ορισμού των επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας. Προσωπικά υπήρξα και είμαι υποστηρικτής του ορισμούεπιλογής των προέδρων των δικαστηρίων αυτών από σώμα που θα συγκροτείται από τους ίδιους τους δικαστές, οι οποίοι διαθέτουν και τη γνώση και τα κριτήρια εκείνα που διασφαλίζουν την επιλογή των «αρίστων». Με αυτό, προφανώς δεν αμφισβητώ τις ικανότητες και τις γνώσεις όσων έχουν υπηρετήσει και υπηρετούν σήμερα ως πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων επιλεγόμενοι από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Πλην όμως «η γυναίκα του Καίσαρος δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται»!
Μιχάλης Αλ. Βαρότσος
