Κύριε διευθυντά
Επιτέλους διάβασα μια νηφάλια τοποθέτηση των συνεργατών της «Καθημερινής» Βασίλη Μηνακάκη και Μυρτώς Κατσίγερα στο φύλλο της 21/7/2022 πάνω στο θέμα «Αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης». Στο ίδιο πνεύμα είχα γράψει μια εκτενή επιστολή στην «Εστία» (27/3/2012) αντικρούοντας σχόλιο του αείμνηστου φίλου μου Εμμανουήλ Μάρκογλου. Εκτοτε παρακολουθώ κατά το δυνατόν δημοσιεύσεις επί του θέματος με καταιγιστικά πάντα αρνητικά σχόλια για τον Στεργιάδη. Με ανακούφιση λοιπόν διάβασα την παρουσίαση των ιστοριοδιφών συνεργατών σας.
Δεν έχω να προσθέσω κάποιο στοιχείο στην περίπτωση Στεργιάδη. Το κεντρικό θέμα είναι ότι ο Στεργιάδης στάλθηκε στη Σμύρνη με σαφή εντολή να ενεργεί «συμφιλιωτικά» στο πνεύμα της ισονομίας. Θέλαμε να κερδίσουμε τον μουσουλμανικό πληθυσμό, όχι με τα όπλα αλλά με την πειθώ. Δυστυχώς δεν το πετύχαμε και γι’ αυτό δεν φταίει βέβαια ο Στεργιάδης.
Αυτό που θα ήθελα σήμερα να προσέξουμε γενικώς είναι πόσο το κοινό συναίσθημα μπορεί να είναι αντίθετο με τις επιδιώξεις της διπλωματίας. Αν κάναμε λίγη υπομονή το 1920 ίσως (;) δεν κέρδιζε τις εκλογές η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις». Αν στο Κυπριακό επικρατούσαν οι επιταγές της διπλωματίας και όχι του λαϊκού συναισθήματος (Σχέδια Ατσεσον, Ανάν) τα πράγματα θα ήταν –όχι ίσως αλλά– βέβαια καλύτερα. Ευτυχώς σε ένα σημείο στην πρόσφατη ιστορία μας κέρδισε η διπλωματία το λαϊκό συναίσθημα και αυτό είναι η για πολλούς ακόμη και σήμερα επάρατη συμφωνία των Πρεσπών. Πόσο κερδισμένη είναι σήμερα η Ελλάδα από τη συμφωνία πολλοί αδυνατούν ακόμη να παραδεχτούν. Ισως θα έπρεπε να σκεφτούμε: Η Τουρκία ήταν υπέρ ή κατά; Υπενθυμίζω ότι μαζί με τον Πούτιν ήταν κατά. Αρα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος.
Ανυπομονώ να ιδώ, κατά πόσον η εργασία των Μηνακάκη – Κατσίγερα για τον Στεργιάδη θα ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών.
Δρ Δημήτριος Γ. Καστρινάκης
Βούλα
