Κύριε διευθυντά
Οταν την γνώρισα ήμουν ο Δημητράκης Μάντζαρης και εκείνη η Τζούλια χωρίς επώνυμο, φιλοξενούμενη σε γειτονικό σπίτι στην Κηφισιά. Κρυμμένα παιδιά της Κατοχής και οι δύο, εκείνη λόγω συμμετοχής του πατέρα της, του Ηλία Τσιριμώκου, στην ελληνική εξόριστη κυβέρνηση της Αιγύπτου, εγώ για τον γνωστό διωγμό.
Μου έκανε παρέα ενώ έβοσκα κατσίκες και μάθαμε μαζί τα πρώτα μας αγγλικά από ένα βιβλίο «Η Αγγλική άνευ Διδασκάλου». Πήγαμε στο Katsika College, αστειευόμασταν αργότερα. Πολύ νέα, παντρεύτηκε συμμαθητή μας και την αποκαλούσαμε πρώτη νύφη της τάξης μας. Τακτική επισκέπτρια στο γραφείο του διοικητή στο πέρασμά μου από τη ΔΕΗ, ως βουλευτής Βοιωτίας, πάντα υποστηρίζοντας δίκαια αιτήματα ψηφοφόρων της που ταλαιπωρούσε η γραφειοκρατία.
Μια ακούραστη πατριώτισσα, με εξαιρετικά ευχάριστη προσωπικότητα, με πολλά ενδιαφέροντα και ένα πηγαίο, συχνά προσεκτικά αθυρόστομο χιούμορ. «Με πολεμάει ο Μητροπολίτης με τη μίτρα του», μου είχε πει, «αλλά έχω και εγώ τα δικά μου όπλα».
Θα την θυμόμαστε.
