Κύριε διευθυντά
Πριν από πολλά χρόνια, καλεσμένος σε γιορταστικό τραπέζι, γνώρισα τον παππού Κυριάκο, έναν πάλλευκο λεβεντόκορμο Κρητικό με χαρακτηριστική ντοπιολαλιά, που συμμετείχε ενεργά σε όλες τις συζητήσεις της παρέας, αλλά και ανταπέδιδε όσα αθώα πειράγματα τον αφορούσαν.
Κατά την αποχώρησή μου, του έσφιξα το χέρι και του ευχήθηκα να είναι καλά και να τον καμαρώνουμε. Κοφτά, με σοβαρό ύφος με κατακεραύνωσε: «Εχεις κάνει γέρος;» μου είπε. Με συμπληρωμένα πια τα εβδομήντα, δηλαδή ώριμος «γέρος», σκέπτομαι ότι σε αυτή την «τελική θητεία» που υπηρετώ –με άγνωστη διάρκεια–, το μόνο που εύχομαι είναι όταν «απολυθώ» να είμαι ικανότητος Ι1 ή κοντά στο Ι1.