Κύριε διευθυντά
Στη διελκυστίνδα κυβέρνησης-αντιπολίτευσης για τις εξεταστικές επιτροπές συνήθως στο τέλος σπάει το σκοινί, και κανείς δεν γίνεται σοφότερος. Αυτό είναι κρίμα και άδικο για τη δημοκρατία. Ετσι και στη σημερινή συγκυρία των τηλεφωνικών υποκλοπών τα πράγματα οδεύουν προς την ίδια ατυχή έκβαση.
Κατανοώ τις αντικρουόμενες σκοπιμότητες: από τη μια πρέπει να πέσει άπλετο φως στην τρέχουσα υπόθεση και να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα ότι η δημοκρατία λειτουργεί· από την άλλη, στη μακρά ζωή μου έμαθα ότι ποτέ τα ζιζάνια δεν ξεριζώνονται διαμιάς. Η διερεύνηση σε βάθος χρόνου είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψει σκελετούς στο ντουλάπι και βαθιά ριζωμένες κακές πρακτικές. Γι’ αυτό χρειάζεται και μία εξεταστική που θα πηγαίνει αρκετά πίσω, π.χ. μια δεκαετία.
Πώς θα ικανοποιηθούν λοιπόν αυτές οι αντικρουόμενες επιδιώξεις; Νομίζω ότι είναι σχετικά απλό. Δύο επιτροπές, δύο εντολές διερεύνησης. Η πρώτη για το άμεσο ζήτημα και η δεύτερη για τα παλιότερα. Μπορεί φυσικά να είναι η ίδια επιτροπή σε σειριακή λειτουργία, μια και ο χαρακτήρας του επείγοντος δεν είναι ίδιος και για τις δύο περιπτώσεις.
Ωστόσο, μπορεί να συγκροτηθούν δύο διακριτές επιτροπές που λειτουργούν παράλληλα (αν βέβαια βρεθούν αρκετά ικανά μέλη για να τις στελεχώσουν).
Με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι θα έχουμε και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο – ή τουλάχιστον λιγότερο πεινασμένο. Οι εκατέρωθεν κατηγορίες για μεθοδεύσεις θα αμβλυνθούν, τα συμπεράσματα θα είναι πιο ουσιαστικά, και δεν θα παρακολουθήσουμε μία ακόμη κατ’ επίφαση δημοκρατική διαδικασία. Και ίσως κάποια στιγμή να φθάσουμε στην καρδιά του κάθε ζητήματος που απασχολεί τη δημοκρατία μας και να το λύσουμε. Αυτός δεν είναι ο απώτερος στόχος;
Νίκος Λευθεριώτης
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
