Κύριε διευθυντά
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα ΜΜΕ επηρεάζονται, αλλά και επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Θα μείνω στο δεύτερο και ιδιαίτερα στις ειδήσεις που μεταδίδονται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Οι ειδήσεις έχουν τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα/θεαματικότητα. Μικροί και μεγάλοι τις παρακολουθούν. Το θέμα είναι τι μας μεταδίδουν και τι ακούμε. Τα εγκλήματα, οι βιασμοί, οι απιστίες, οι απάτες, οι πυρκαγιές, το τι είπαν οι κ. Τσίπρας ή Ανδρουλάκης και τι απάντησε ο κ. Οικονόμου, καλύπτουν τα δελτία ειδήσεων. Αυτά είναι τα νέα που καλείται να ακούσει ο Ελληνας πολίτης και επαναλαμβάνονται ανά μισάωρο και κάθε ώρα για εμπέδωση.
Και αναρωτιέμαι: Δεν υπάρχει τίποτε καλό για να προβληθεί σαν είδηση σ’ αυτόν τον τόπο; Γιατί πρέπει κάθε φορά να ακούμε για τον στραγγαλισμό της 17χρονης από τον 20χρονο, ή τη δολοφονία του πεθερού από τον άτιμο τον γαμπρό, ή πόσο βιτριόλι έριξε στη γυναίκα του ο 49χρονος άντρας της. Δεν υπάρχει τίποτε καλό για να προβληθεί σαν είδηση από τους δημοσιογράφους. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει, αλλά το καλό, δηλαδή πράξεις αυτοθυσίας, φιλοπατρίας, προσφοράς στην κοινωνία, αγιότητα ζωής, και άλλα, συνήθως δεν αποτελεί είδηση. Ή έτσι τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι και οι ιθύνοντες στα ΜΜΕ νομίζουν, ότι αυτές οι ειδήσεις δεν ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη.
Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι δεν είναι κακό να γίνει κάποιος αναπροσανατολισμός στη δημοσιογραφική ερμηνεία της «είδησης». Οι δημοσιογράφοι χρειάζεται να μάθουν να ψάχνουν και σε άλλους χώρους. Χώρους που δεν φαντάζουν και δεν θορυβούν. Να τους προβάλλουν τουλάχιστον ισοδύναμα και ισόχρονα με τα κακά νέα.
Αυτό, μεταξύ άλλων, θα βοηθήσει να μειωθεί και η κατανάλωση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων από την ελληνική κοινωνία.
