Κύριε διευθυντά
Την 20ή Αυγούστου παρακολούθησα την παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Εξαιρετική! Στο πρόγραμμα της παράστασης –πλην των υπολοίπων αναφορών– υπήρχε αυτούσιο το κείμενο του έργου σε μετάφραση Παναγιώτας Πανταζή. Διαβάζοντάς το, στάθηκα στα λόγια του Αγαμέμνονα, ο οποίος, μέσα στην τραγικότητά του, ξεσπάει, λέγοντας: «Ανώνυμος μπορείς ελεύθερα να κλάψεις, να πεις τον πόνο σου, να λυγίσεις, να τσαλακωθείς, να ξαλαφρώσεις. Η εξουσία δεν συγχωρεί τέτοιες αδυναμίες. Οχι. Καμιά ρωγμή, λες και δεν υποφέρουμε εμείς όπως οι άλλοι. Καμαρώνουμε για τη δύναμή μας, αλλά δεν είμαστε παρά υπηρέτες του ειδώλου που κατασκευάσαμε. Σκλάβοι του όχλου». Ποια η διαφορά του λόγου του Αγαμέμνονα στο χωρίο αυτό και του λόγου της Φινλανδής πρωθυπουργού Σάνα Μάριν, τις προάλλες, για το δικαίωμα στην προσωπική ζωή των κυβερνώντων;
Ο έχων την εξουσία οφείλει να απαρνηθεί την ανθρώπινή του υπόσταση για να μην τσαλακώσει τη δημόσια εικόνα του; Τελικά θέλουμε να μας κυβερνούν άνθρωποι ή αψεγάδιαστες εικόνες ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων χωρίς ίχνος «ανθρώπινης παρεκτροπής» από το «κοινώς αποδεκτό»;
Το ζήτημα του βάρους της δημοσιότητας για τον έχοντα την εξουσία, που καταλήγει τελικά να λειτουργεί εις βάρος της ελεύθερης ανάπτυξης και έκφρασης της προσωπικότητάς του, ο Ευριπίδης το είχε συλλάβει ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. Κι ακόμη για τα ίδια προβληματιζόμαστε. Οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι μας έδωσαν απλόχερα όλα αυτά τα πνευματικά εργαλεία για να ερμηνεύσουμε και να εξελίξουμε τη σύγχρονη πραγματικότητα. Και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον το μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος αναγνωρίζεται και «υπενθυμίζεται» παγκοσμίως με τους Ολυμπιακούς Αγώνες κάθε τέσσερα χρόνια. Κι εμείς, οι δύστυχοι σύγχρονοι Ελληνες, μέσα στη μήτρα της αρχαίας ελληνικής σκέψης, βυθισμένοι στο «μεσαιωνικό σκοτάδι» του σπηλαίου, θαυμάζουμε και υιοθετούμε αλλότριους πολιτισμούς και τρόπους σκέψης, ανήμποροι να κατανοήσουμε τον θησαυρό που μας κληροδοτήθηκε… Είναι λυπηρό.
