Κύριε διευθυντά
Δυστυχώς, η εποχή στην οποία η δική μου γενιά μεγαλώνει, φαίνεται να προσφέρει πολλές αφορμές για να μελαγχολεί κανείς. Κι αυτό επιβεβαιώνεται από τη σύγκριση που κάνουν όσοι έζησαν και προηγούμενες εποχές. Το γέλιο τείνει να αποσύρεται σταδιακά από κάθε είδους συζήτηση και παρέα ανεξαρτήτως ηλικίας.
Και φυσικά, δεν αναφέρομαι σε αυτό το μειδίαμα που έχει καταντήσει πια μόδα ή το καλοστημένο γέλιο που τόσο έχουμε συνηθίσει, που ακούγεται πια πειστικό. Μιλάω για αυτό το ζωντανό, αυθόρμητο γέλιο που ξεσπάει απρόσμενα και δεν αλλάζει μόνο το σχήμα των χειλιών αλλά φωτίζει το πρόσωπο.
Και γιατί συμβαίνει αυτό τώρα και όχι σε κάποια προηγούμενη γενιά; Η απάντηση δίνεται εύκολα από την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία τα πάντα στην εποχή μας εξελίσσονται, μεταβάλλονται, ανατρέπονται. Οι ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες πόλεις, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής και εργασίας, το μόνιμο άγχος με το οποίο μαθαίνουμε να «ζούμε» αρμονικά, τα κοινωνικοοικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα γύρω μας, δεν αφήνουν περιθώρια για αυθορμητισμούς, πόσο μάλλον για αληθινό γέλιο.
Καθένας παίρνει τη θέση του παρατηρητή, αδύναμος να αντισταθεί στο οποιοδήποτε γεγονός, στην οποιαδήποτε είδηση που προστίθεται στο κύμα των πληροφοριών που καθημερινά «σκάει» με δύναμη πάνω στους τηλεθεατές των ειδησεογραφικών δελτίων, τους ραδιοφωνικούς ακροατές ή τους χρήστες των social media. Μια άκρως αγχωτική διαδικασία από την οποία δύσκολα ξεφεύγει κανείς. Κι έτσι, συνήθως, καταλήγουμε απλώς να αλλάζουμε γρήγορα κανάλι στην τηλεόραση, για να φτάσουμε, τελικά, στην επόμενη τραγική διαπίστωση. Πόσο συχνά βρίσκουμε ένα ποιοτικό, ψυχαγωγικό πρόγραμμα με έξυπνο, αυθεντικό χιούμορ ή μια αξιόλογη, κωμική σειρά; Σπάνια, πολύ σπάνια.
Επομένως, ο μόνος τρόπος για να επαναφέρουμε στη ζωή μας το γέλιο, αυτή την απελευθέρωση, την ανακούφιση και την πραγματική διαφυγή από τα προβλήματα που αναπόφευκτα πλήττουν την κάθε εποχή, είναι να υψώσουμε ο καθένας το δικό του ανάχωμα απέναντι στην υπερβολική πληροφόρηση, να αναζητήσουμε λύσεις στα προβλήματα της χώρας μας, του πλανήτη μας και αποφασιστικά να τις εφαρμόσουμε.
Τέλος, ας κλείσουμε πια τις οθόνες και ας επικεντρωθούμε στις προσωπικές μας σχέσεις με τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας, σχέσεις ζωντανές, αληθινές. Γιατί κατά την άποψή μου αυτό είναι που λείπει από την εποχή μας και αναφέρομαι κυρίως σε εμάς τους νέους που κινδυνεύουμε να ζήσουμε μια ζωή απρόσωπη, καταπιεστική, μακριά από τη μεγάλη πηγή χαράς του ανθρώπου, την παρέα. Κι αν ακόμα, εμείς τα καταφέρουμε, οφείλουμε να αναρωτηθούμε για τα μικρότερα αδέλφια μας ή ίσως για τα παιδιά μας.
