Η «θωρακισμένη χώρα» – για να μην ξεχνιόμαστε

Κύριε διευθυντά
Οι συνεχείς αναφορές για αναζήτηση της αμφίδρομης σχέσης «δημοσιονομικός χώρος – παροχές», εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών, γίνονται τελευταία τόσο συχνά, που σε πολλούς φέρνει στη μνήμη δυσάρεστες καταστάσεις από το πρόσφατο παρελθόν. Η νοοτροπία θυμίζει, σε κάποιο βαθμό, τα τέλη της δεκαετίας του 2000-2009 όπου, παρά τις άμεσα δυσοίωνες προοπτικές της διεθνούς οικονομίας, η μεν κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι «η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη», η δε αντιπολίτευση ότι «λεφτά υπάρχουν». Η όλη αλληλουχία των γεγονότων του διαστήματος 2009-2015 έχει περιγραφεί με τόσο γλαφυρό τρόπο στην επιστολή της κυρίας Ερσης Φιλιπποπούλου («Ο μουντζούρης στο δικό μας χέρι», «Καθημερινή», 31/8/2022), που θα πρότεινα μια πιο ευρεία προβολή του κειμένου της γιατί εκφράζει την ειλικρινή αγωνία των πολιτών να μην ξαναζήσουμε μνημόνια. Οσο για τους εφαρμοστές της «γαλαντόμου» πρακτικής των «παροχών με δανεικά» του 2009, αντί αυτοκριτικής, ακολουθήθηκε η πολιτική της εκκωφαντικής αφωνίας όταν έσκασαν τα μνημόνια (ο μουντζούρης) στα χέρια των πολιτών (που φυσικά είχαν και αυτοί ένα μερίδιο της ευθύνης). Θυμάμαι την Αγκελα Μέρκελ να μονολογεί (μια και οι άμεσα εμπλεκόμενοι έκαναν τους ανήξερους): «Μα δεν θα πάρει κανείς την ευθύνη;». Μήπως λοιπόν, εάν τελικώς βρεθεί, ο υπό αναζήτηση “δημοσιονομικός χώρος” θα πρέπει να διαφυλαχτεί για τις πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες της οικονομίας/κοινωνίας ενόψει του επερχόμενου δύσκολου χειμώνα, με τα προγνωστικά να μιλούν για αναπόφευκτη επιδείνωση της ενεργειακής και υγειονομικής κρίσης;