Οι απόγονοι Μικρασιατών

Κύριε διευθυντά
Η άποψή μου μάλλον δεν θα αρέσει σε πολλούς αναγνώστες, αλλά πριν από αρκετά χρόνια συνειδητοποίησα ότι η Μικρασιατική Καταστροφή είναι για μένα και ίσως για ένα ή δύο εκατομμύρια άλλους Ελληνες μεγάλο ευτύχημα, παρά την ασύλληπτη τραγωδία της προσφυγιάς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Μιλώ για όσους σημερινούς Ελληνες προερχόμαστε από «μεικτούς» γάμους μεταξύ Μικρασιατών και Ελλαδιτών. Αν η καταστροφή δεν είχε συμβεί, εγώ και χιλιάδες άλλοι μάλλον δεν θα υπήρχαμε, γιατί οι γονείς μας δεν θα είχαν ποτέ συναντηθεί. Ετσι τα μοιρολόγια για τις χαμένες πατρίδες μου φαίνονται μόνο εκδήλωση «νοσταλγίας» για κάτι που όσοι γεννηθήκαμε εδώ δεν γνωρίσαμε ποτέ. Εξάλλου, μόνο 9% του τουρκικού πληθυσμού ήταν τότε ορθόδοξοι και θεωρούνταν ελληνικής καταγωγής. Ετσι, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δικαιολογημένα μόνο 9% του εδάφους της Μικράς Ασίας. Νομίζω ότι τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Κεμάλ είχαν συνειδητοποιήσει ως οξυδερκείς πολιτικοί ότι η ανταλλαγή των θρησκευτικών μειονοτήτων σε κάθε χώρα (μουσουλμάνους της Ελλάδας έναντι ορθοδόξων χριστιανών της Μικράς Ασίας), που είχε αρχίσει ήδη μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, ήταν αναπόφευκτη αφού και τα δύο κράτη ήθελαν θρησκευτική ομογενοποίηση των κατοίκων τους. Το θέμα ήταν μόνο υπό ποιους όρους θα γινόταν αυτή. Η Γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας που διέπραξαν οι νεότουρκοι είναι ένδειξη του με τι φανατισμό προωθείτο αυτή η λύση.