Κύριε διευθυντά
Πολύ συγκινητικό το γράμμα του κ. Μιχάλη Στρατουδάκη (1/9/2022) για ένα γυμνάσιο στη Γαύδο με έναν καθηγητή και δύο μαθητές, ώστε αυτοί να μείνουν στο νησί. Αν ο καθηγητής ήταν φιλόλογος θα τους μάθαινε τον Ομηρο απέξω. Αν ήταν φυσικομαθηματικός πολύ αμφιβάλλω αν θα μάθαιναν να γράψουν μια έκθεση. Αγαπώ αυτό το ακρονήσι μας τη Γαύδο, πρώτον, γιατί έχω γεννηθεί και έχω δεσμό με τον νομό στον οποίο ανήκει και δεύτερον, γιατί αμφισβητεί την κυριαρχία μας ο νεο-σουλτάνος. Δεν μπορώ όμως να αντιληφθώ το πρόβλημα του ξενιτεμού των παιδιών.
Στην Κατοχή, δύο παιδιά γυμνασιακής ηλικίας αποκλεισμένα στη βορειοδυτική Ευρυτανία έφυγαν με τα πόδια μέσα από τα βουνά, πέρασαν στον Θεσσαλικό κάμπο και έφθασαν με τα πόδια στην Καστοριά, όπου υπηρετούσε ο μεγαλύτερος αδελφός τους, βαθμοφόρος της Χωροφυλακής, ώστε με τη βοήθειά του να σπουδάσουν σε γυμνάσιο της πόλης. Εκεί έμαθαν ότι είχε μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη. Οταν έφθασαν και εκεί έμαθαν ότι μετετέθη στην Αθήνα, για να πέσει υπέρ πατρίδος λίγο αργότερα στου Μακρυγιάννη. Τα δύο γυμνασιόπαιδα βρήκαν επιτέλους στην Αθήνα τη θαλπωρή της οικογένειας μιας θείας τους, την οποίαν δεν ξέχασαν ποτέ, και κάτω από οπωσδήποτε δύσκολες συνθήκες τέλειωσαν το γυμνάσιο στην Αθήνα στα «πέτρινα χρόνια» και έφθασαν στις ανώτατες βαθμίδες της Εκπαιδεύσεως ο πρώτος και της Δικαιοσύνης ο δεύτερος.
Σκέφτομαι ότι το καλύτερο για τα παιδιά της Γαύδου θα ήταν να φρόντιζε ίσως η εκκλησία (πού είσαι μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου, Ειρηναίε;) να έμεναν στην Παλαιόχωρα και να πήγαιναν σε ένα κανονικό εξατάξιο γυμνάσιο-λύκειο που θα τους προετοίμαζε σωστά για την ανώτατη εκπαίδευση, όπως τα γυμνασιόπαιδα της κατοχικής μου ιστορίας. Για τη Γαύδο και τι άλλα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν; Θαύματα! Σε άλλους τομείς πρόσφορους.
Να γίνει ο παράδεισος των ανθρώπων που δουλεύουν από το σπίτι. Με όποια κίνητρα θα ήταν αναγκαία. Τότε και τα παιδιά των Γαυδιωτών ή των εποίκων θα γέμιζαν και γυμνάσιο και λύκειο. Λυπούμαι αλλά η λύση που προτείνει ο αξιότιμος επιστολογράφος μάλλον θα τα χαντάκωνε έστω και αν ωφελείτο το κύρος του νησιού, διότι θα διέθετε γυμνάσιο. Να γίνει η Γαύδος τους καλοκαιρινούς μήνες τόπος προσκυνήματος για όλους τους Ελληνες. Ολοι μας μια φορά στη ζωή μας να την επισκεφθούμε. Της το έχομε υποχρέωση.
