Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο… θαλερότερος

Κύριε διευθυντά
Η ιστορική λεπτομέρεια με συμπρωταγωνιστή τον Γεώργιο Παπανδρέου (επιστολή μου 27/8) ανακάλεσε στη μνήμη μου και μια παιγνιώδη αναφορά στον πολύπειρο πολιτικό, από τον αείμνηστο νομομαθή, καθηγητή και πολιτικό Αλέξανδρο Βαμβέτσο (1890-1971), ο οποίος ξεκίνησε σαν «παιδί θαύμα», για να διαγράψει μια λαμπρή σταδιοδρομία στον χώρο της νομικής επιστήμης. Και στον οποίο, ομολογουμένως, αξίζει ένα μνημόσυνο, εξ ου και η παρούσα.
Κατά τη δεκαετία του ’60 πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην Εμπορική Τράπεζα ως νομικός σύμβουλος. Την ίδια εποχή, ως νεαρός υπάλληλος της τράπεζας, είχα την τύχη να περάσω μερικές φορές την πόρτα του γραφείου του. Οχι τίποτα σπουδαίο, συνήθως για να του πάρω κάποια υπογραφή. Χάρη στη γενναιοδωρία και την αγάπη του προς τους νέους, πάντα είχε κάτι να μας συμβουλέψει, ή να διηγηθεί από τη βαθύπλουτη εντυπώσεων ζωή του.
Και αυτό με φέρνει στην αναφορά του στον Παπανδρέου, με τον οποίο είχαν συμπορευθεί πολιτικά, ίσως και φιλικά. Αυτήν την κοινή πορεία τους θέλησε να συνοψίσει, με τον χαριτωμένο λόγο του: «Στην πολιτική ο Γιώργης αποδείχθηκε θαρραλεότερος εμού, εγώ όμως αποδείχθηκα θαλερότερος εκείνου…». Αραγε να αναφερόταν μόνο στην απλή, παρατεταμένη ηλικιακή του θαλερότητα, ή συμπεριελάμβανε σ’ αυτήν και κάποιες φημολογούμενες σκαμπρόζικες επιδόσεις του, για τις οποίες γινόταν λόγος στους διαδρόμους της τράπεζας;