Κύριε διευθυντά
Μεγάλη κατάπληξη μου προξένησε ο διορισμός ανώτερης δικαστικού, γνωστής για αντισημιτικές απόψεις, στη θέση αντιπροέδρου Αρείου Πάγου. Ο συνεργάτης σας Π. Μπουκάλας παραθέτει σχετική διατύπωση («Κ», 6/9/22) σύμφωνα με την οποία η εν λόγω δικαστικός αναφέρεται στη «φρίκη» που ένιωσε για κάτι που έκαναν «οι κ… εβραίοι». Ο ίδιος δεν αναφέρει το συμβάν που προκάλεσε «φρίκη» στην κυρία, υποθέτω ότι αφορά κάποιο επεισόδιο της σύγκρουσης Ισραηλινών – Παλαιστινίων. Αν το ανέφερε, είμαι βέβαιος ότι θα βρίσκαμε πολλές αντίστοιχες διατυπώσεις συμπολιτών μας στα κοινωνικά δίκτυα και αλλού. Ας μη γελιόμαστε. Στην Ελλάδα ο αντισημιτισμός παραμένει κοινό ιδεολογικό υπόστρωμα για τμήματα της κοινωνίας, του πολιτικού κόσμου, της Εκκλησίας και της διανόησης. Είναι, ωστόσο, σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ο αντισημιτισμός μεταβάλλεται στον χρόνο. Οι θρησκευτικές αφετηρίες του, αλλά και η σχέση του με τον βιολογικό ρατσισμό του Μεσοπολέμου δεν προσδιορίζουν πλέον το νόημα του αντισημιτισμού τόσο όσο η αντίθεση στον σιωνισμό.
Η δημιουργία του μικροσκοπικού Ισραήλ αναδιαμόρφωσε το νόημα του αντισημιτισμού, που εξισώνεται πλέον με την άρνηση στο δικαίωμα ύπαρξης του κράτους αυτού. Περιττεύει η κατανόηση της πολύμορφης, δυναμικής και αντιφατικής ισραηλινής κοινωνίας από τους σύγχρονους αντισημίτες, όπως και η κατανόηση της μακράς, σκληρής σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους. Αυτή διευκολύνει την επένδυση του αντισημιτισμού με την αντίθεση στην πολιτική του Ισραήλ, όπου το τελευταίο εμφανίζεται πάντα ως θύτης. Εδώ η διάκριση Δεξιάς – Αριστεράς σχεδόν εξαλείφεται, για να μην πω ότι στην Αριστερά συναντάμε ισχυρότερη ροπή στον σύγχρονο αντισημιτισμό και ανοχή προς το ριζοσπαστικό Ισλάμ ως αντίβαρο στο Ισραήλ. Είναι πράγματι πολύ λεπτή η γραμμή που διαχωρίζει τον αντισημιτισμό από τη γνήσια ανησυχία για την τύχη των Παλαιστινίων και οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Τη διασχίζουν όμως συχνά πολλοί και πολλαπλώς, ιδίως στη χώρα μας όπου η πολιτική παράδοση επέβαλλε την ταύτιση με τον αραβικό κόσμο, εξ ου και η καθυστερημένη αναγνώριση του Ισραήλ (1990). Τελικά ο αντισημιτισμός της δικαστικού μάλλον εξηγείται.
