Κύριε διευθυντά
Επί μακρά σειρά ετών το μάθημα των Θρησκευτικών αναζητά την ταυτότητά του. Για μένα αυτό σημαίνει την επιστημονική και παιδαγωγική χρησιμότητά του στην εκπαίδευση, τη μόρφωση των ελληνοπαίδων.
Η διέξοδος, κατά τη γνώμη μου, είναι η απεμπλοκή από τα δεσμά των ιδεοληψιών και των πολιτικών σκοπιμοτήτων (αν είναι δυνατόν…). Από τα στεγανά των δογμάτων να περάσουμε στον θησαυρό που δημιουργήθηκε από κορυφαίους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων, με τη δύναμη της πίστης
(ή στο όνομά της).
Αυτό το «προβληματικό» μάθημα να γεμίσει από τα αριστουργήματα της υμνογραφίας και υμνωδίας. Να αποκαλυφθεί ο πλούτος της αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της μουσικής. (Ως Επτανήσιος και Ευρωπαίος εννοώ την πολυφωνική αρμονική εκκλησιαστική μουσική, με βάση τον αληθινά άγιο Θεμιστοκλή Πολυκράτη, ώστε να ξεχωρίζει η Ελλάδα από τη Μέση Ανατολή!)
Λαμπρή ευκαιρία να έρχονται σε γόνιμη επαφή οι ελληνόπαιδες με την «κοινή ελληνική λαλιά», την παγκόσμια γλώσσα του ελληνισμού, στις υψηλότερες πτήσεις της. Να γίνουν οι ώρες των Θρησκευτικών κρυσταλλοπηγές γλώσσας και τέχνης, όπου όλοι οι μαθητές θα ξεδιψούν ασμένως.
Ας κάνουμε και εμείς οι Νεοέλληνες κάτι, για το οποίο να αισθανθούμε υπερηφάνεια!
