Κύριε διευθυντά
Και οι εχθροί χρειάζονται. Ο Ονομάδημος, δημαγωγός από τη Χίο, μόλις βγήκε νικητής από μια αντιμαχία φατριών, δεν επέτρεπε στο κόμμα του να εκδιώξει όλους τους εχθρούς από την πόλη, «ώστε να μην αρχίσουμε να φιλονικούμε με τους φίλους μας από τη στιγμή που θα έχουμε γλιτώσει από τους εχθρούς μας». Αυτή είναι απλοϊκή προσέγγιση, κατά τον Πλούταρχο.
Ο Στρατοκλής έπεισε τους Αθηναίους να κάνουν ευχαριστήρια θυσία, όταν ανακοίνωσε τα καλά νέα πως κέρδισαν μια μάχη. Αργότερα, όταν μαθεύτηκε ότι στην πραγματικότητα οι Αθηναίοι είχαν ηττηθεί και οι άνθρωποι αγανακτούσαν, τους ρώτησε ποια ακριβώς αδικία είχαν υποστεί, ενώ χάρη σ’ αυτόν είχαν περάσει τρεις χαρούμενες μέρες.
Οταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρχίδαμος ρώτησε τον Θουκυδίδη (όχι τον ιστορικό) ποιος ήταν καλύτερος παλαιστής, εκείνος ή ο Περικλής, αυτός απάντησε: «Κανείς δεν ξέρει. Γιατί όποτε παλεύουμε και τον ρίχνω κάτω, εκείνος υποστηρίζει το αντίθετο, πείθει τους κριτές και κερδίζει τον αγώνα».
