Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 27/9, στη στήλη Καθημερινά της τελευταίας σελίδας, υπό τον τίτλο «Ολα είναι πιθανά πλέον», ο εκλεκτός αρθρογράφος της εφημερίδος κ. Ηλίας Μαγκλίνης ασχολείται με τη θεωρία, που πρεσβεύει ότι, αφού «Τίποτε δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται» και όλα είναι πιθανά.
Δυστυχώς, τη θεωρία αυτή στήριξε αθέλητα το εκτεταμένο ρεπορτάζ με τίτλο «Ολική παραγραφή για το σκάνδαλο Siemens», λόγω παρελεύσεως 20ετίας από της τελέσεως των αποδιδομένων πράξεων.
Εξ όσων γνωρίζω η «παραγραφή εν επιδικία» αντιμετωπιζόταν σαν σχεδόν μόνο θεωρητική πιθανότητα, που μπορούσε να συμβεί στην πράξη σε περιπτώσεις πολύ καθυστερημένης εκκινήσεως της διαδικασίας. Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία επιταχυνόταν και σχεδόν πάντοτε απεφεύγετο εγκαίρως η συμπλήρωση της παραγραφής.
Ας ελπίσουμε ότι το ανήκουστο συμβάν θα «ξυπνήσει» όλους όσοι εμπλέκονται στην απονομή της δικαιοσύνης. Η λύση δεν είναι, βέβαια, η εύκολη και δημοφιλής αριθμητική αύξηση με επιμήκυνση του χρόνου παραγραφής, όπως συνηθίζεται εσχάτως με τις απειλούμενες ποινές και την κακουργηματική «αναβάθμιση» των εγκλημάτων. Το σκάνδαλο της Siemens αποκαλύφθηκε το 1998, η «έρευνά» μας ξεκίνησε το 2008 και η δίκη στο Εφετείο Κακουργημάτων, που εξέδωσε την εφεσιβληθείσα και κριθείσα τώρα σε δεύτερο βαθμό απόφαση, ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2017. Χρόνος υπήρχε επαρκέστατος ακόμα και για τη χελώνα του δικαστικού μας συστήματος. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επελθούσα «παραγραφή εν εκκρεμοδικία», η οποία ως εκ τούτου εγείρει υπόνοιες ηθελημένης και προγραμματισμένης ολιγωρίας.
Η διοίκηση της Δικαιοσύνης και οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δικαστικών λειτουργών πρέπει, νομίζω, να κινήσουν πειθαρχικές διαδικασίες, όπως έκαναν προσφάτως οι δικαστές για τους προκλητικώς καθυστερούντες συναδέλφους τους.
Διάβασα ότι ο εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου διέταξε «προκαταρκτική έρευνα» ζητώντας τη διερεύνηση «του ενδεχομένου πράξεων ή παραλείψεων ποινικού χαρακτήρα». Κατά τη γνώμη μου, αυτή η χρονοβόρος έρευνα θα αποβεί ατελέσφορη, γιατί, πλην άλλων, θα απαιτείται δυσαπόδεικτος δόλος πλουτισμού κ.τ.τ. Αν οι διενεργούντες την –παραμελημένη και περιφρονημένη– πειθαρχική δίωξη το θέλουν ειλικρινά, μπορούν να τη φέρουν εις πέρας σχετικά σύντομα και αποτελεσματικά. Αν ο ενεργών εκάστοτε εισαγγελεύς άφησε τη δικογραφία να καθεύδει, αν ο επιβλέπων προϊστάμενος δεν παρακολούθησε την πρόοδο του έργου, το οποίο ανέθεσε κ.ο.κ., στοιχειοθετείται, νομίζω, πειθαρχική ευθύνη. Αυτά ιδιαιτέρως για το κρίσιμο τελευταίο διάστημα, απ’ όπου και ενδείκνυται, έχω τη γνώμη, να αρχίσει η έρευνα.
Επί τη ευκαιρία, χρήσιμο θα ήταν να πληροφορηθούμε αν η διαδικασία που κατέληξε στις απολύσεις δικαστών ήλεγξε τους προϊσταμένους των αμελών. Κατά τις πρωτοφανείς καθυστερήσεις και συσσωρεύσεις εκκρεμών δικογραφιών ανησύχησε ο πρόεδρος του δικαστηρίου για τις εισηγήσεις των εισηγητών δικαστών, που δεν προσκομίζονταν, και τις αποφάσεις που δεν εκδίδονταν; Τιμωρήθηκε κανείς για πλημμελή εποπτεία;
Η τρωθείσα βαρύτατα Δικαιοσύνη δεν μπορεί να μένει έκθετη, οι καιροί ου μενετοί.
