Κύριε διευθυντά
Σε άρθρο του με τίτλο «Πειραιάς, ανοχύρωτη πόλη» («Κ», 29-9-2022), ο συνεργάτης σας κ. Αγγελος Ρέντουλας περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά προκειμένου να μεταβεί στον χώρο εργασίας του (με αυτοκίνητο υποθέτω) που απέχει μόλις 3-4 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Αναφέρει μάλιστα χιλιοειπωμένα προβλήματα, όπως μποτιλιαρίσματα και καθυστερήσεις, την κατάσταση των δρόμων, τις κακές συνήθειες των οδηγών, κ.λπ. Καμία αναφορά όμως στο αυτονόητο, τα ποδαράκια μας.
Εάν δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, ποιος ο λόγος να πασχίζει κανείς να διανύσει τέτοιες αποστάσεις με αυτοκίνητο, μέσα στη φασαρία, καταναλώνοντας δυσανάλογα μεγάλες ποσότητες καυσίμου, και με τους δείκτες άγχους να χτυπάνε κόκκινο; Δεν θα ήταν προτιμότερο να αξιοποιούμε τον τελειότερο μηχανισμό κίνησης (και μετακίνησης) που δεν είναι άλλος από το βάδισμα;
Για περιοχές όπου υπάρχει πληθυσμιακός συνωστισμός, το βάδισμα είναι ο ασφαλέστερος και οικονομικότερος τρόπος μετακίνησης, συχνά και ο συντομότερος, καλλιεργεί την κοινωνικότητα, συντελεί στην υγεία του περιβάλλοντος και, κυρίως, συνεισφέρει τόσο στη σωματική όσο και στην πνευματική μας υγεία («η άσκηση είναι φάρμακο», έλεγε ο Ιπποκράτης).
