Κύριε διευθυντά
Εχω την ατυχία να εργάζομαι καθημερινά –πολλές φορές ακόμη και τις Κυριακές– στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, γωνία Ερμού με πλατεία Καπνικαρέας. Το σημείο αυτό κατακλύζεται καθημερινά από κάθε λογής ντόπιους ή ξένους τραγουδιστές, οργανοπαίχτες, «ανιματέρ» της κακιάς ώρας και άλλους πλανόδιους «διασκεδαστές» που επιδεικνύουν τα κατά κανόνα ανύπαρκτα ταλέντα τους. Το κομβικό αυτό πέρασμα εξασφαλίζει καλό μεροκάματο στους «καλλιτέχνες» και ο ανταγωνισμός για την κατάληψή του είναι έντονος. Περισσότερο έντονος ωστόσο είναι ο ήχος από τα μεγάφωνα, τα ταμπούρλα και τους ενισχυτές που κουβαλούν οι καταληψίες του χώρου για να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους. Οι περαστικοί σταματάνε για λίγο πριν συνεχίσουν τον δρόμο τους, αλλά οι άτυχοι περίοικοι υπομένουν το ηχητικό πανδαιμόνιο όλη την ημέρα, κάθε μέρα, 365 μέρες τον χρόνο! Κι αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν σε κάποιον από τους θορυβοποιούς, κινδυνεύουν να ξυλοκοπηθούν από τους υπόλοιπους της κομπανίας…
Διαμαρτυρίες στον Δήμο Αθηναίων δεν έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής κανένα αποτέλεσμα. Αν το Γραφείο του Δημάρχου βρισκόταν στο επίμαχο σημείο ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα. Ομως ο δήμος κωφεύει. Θα μπορούσε να απαγορεύσει τη χρησιμοποίηση του περάσματος απ’ όλους αυτούς τους θορυβοποιούς. Ή να τους δίνει δικαίωμα χρήσης με όρους: απαγόρευση χρήσης ενισχυτών, ταμπούρλων και τρομπετών, τήρηση του ωραρίου κοινής ησυχίας, σεβασμός στους περιοίκους. Και επιβολή ποινών στους παραβάτες. Αλλά για να γίνουν αυτά χρειάζεται απόφαση του δήμου. Και ο δήμος για το μόνο που ενδιαφέρεται πραγματικά είναι πώς να χαρατσώσει περισσότερο τους ατυχείς δημότες του αυξάνοντας τα δημοτικά τέλη.
