Κύριε διευθυντά
Η επιστολή του ιατρού κ. Αντώνη Παπαγιάννη («Κ», 23/9), σχετική με τη συμπεριφορά των σημερινών γονιών απέναντι στους δασκάλους των τέκνων τους, μου θύμισε εξ αντιθέτου το παράπονο νεαρού ήρωα παιγνιώδους διηγήματος. Το χαριτωμένο τζόβενο διαμαρτύρεται διότι, σύμφωνα με τη νεότερη παιδαγωγική, έχει στερηθεί το δικαίωμα να εισπράξει από τον πατέρα του ή τον καθηγητή του ένα χαστούκι.
Βουνό το δίκαιό του! Και θεωρώ, επί γήραος ουδώ, τυχερό τον εαυτό μου, διότι ως τελειόφοιτος Εξαταξίου Γυμνασίου Αρρένων, εισέπραξα μια καλή σβερκιά, η οποία με δίδαξε ότι δεν επιτρέπεται να διαλέγομαι ως ίσος προς ίσον με τον γυμναστή μας, συνάδελφο του φιλολόγου πατέρα μου. Και φυσικά δεν διανοήθηκα να παραπονεθώ στον κηδεμόνα μου, αφού ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα δοκιμάζονταν δεινώς οι παρειές μου.
Θυμούμαι τώρα μιαν ιδιαιτέρως αξιοπρεπή σύζυγο ανωτάτου στρατιωτικού, που ήλθε στο ίδιο Εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων της πόλης μας, όταν πια ήμουν καθηγητής του. Μας ζήτησε τον έλεγχο της εξάμηνης επίδοσης του γιου της. Οταν τον διάβασε, ερώτησε αν οι καλοί βαθμοί του τέκνου της είναι χαριστικοί, πράγμα που θα δυσαρεστούσε ιδιαιτέρως τον υποστράτηγο σύζυγό της.
Ναι, ναι! Σε δύσκολους καιρούς τόσο απίστευτα λόγια.
Αλλά ματαιοπονώ. Πόσοι κηδεμόνες στις ασύστολες μέρες μας θα είχαν τέτοιας λογής ευαισθησίες;
