Κύριε διευθυντά
Η τουρκική πλευρά επικαλείται συνεχώς τη Συνθήκη της Λωζάννης της 24-7-1923 για παράβαση από την Ελλάδα της υποχρεώσεως αποστρατιωτικοποιήσεως ελληνικών νησιών που προβλέπεται σε αυτήν.
Η Τουρκία αποσιωπά τις εισαγωγικές διατάξεις της Συνθήκης, κατά τις οποίες οι Συμβαλλόμενες Δυνάμεις την συνομολογούν «Μεριμνώσαι όπως αποκαταστήσωσι τας μεταξύ των σχέσεις φιλίας…» και «Λαμβάνουσαι υπ’ όψιν ότι αι σχέσεις αύται δέον να βασίζωνται επί του σεβασμού της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας των Κρατών των Συμβαλλομένων εις την Συνθήκην αυτήν…».
Θεωρεί η υπεραμυνομένη της εφαρμογής της Συνθήκης Τουρκία ότι συνάδουν με αυτήν και δεν την παραβαίνουν: Το ψήφισμα της τουρκικής Βουλής της 8-6-1995, που εξουσιοδοτεί «εις το διηνεκές!» την κυβέρνηση της χώρας να κηρύξει πόλεμον κατά της Ελλάδος (casus belli) σε περίπτωση (νόμιμης) επεκτάσεως των προς την Τουρκίαν ελληνικών χωρικών υδάτων. Η εγκατάστασις εις τα απέναντι των νησιών παράλια της Στρατιάς του Αιγαίου, την οποία ανήγγειλαν προ ημερών ότι θα ενισχύσουν, διότι φοβούνται επίθεσιν από τα στρατιωτικοποιημένα νησιά! Η συχνότατη στεντορεία τη φωνή αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί των νησιών με τον γελοίο ισχυρισμό ότι αυτή τελεί υπό τον όρο τηρήσεως της αποστρατιωτικοποίησης. Και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Ολα αυτά, κατά τους Τούρκους αξιωματούχους πάσης βαθμίδος, δεν δικαιολογούν την άσκηση από την Ελλάδα του προαιώνιου δικαιώματος αμύνης, που αναγνωρίζει ρητώς ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και λόγω της μονομερούς και αυθαίρετης μεταβολής των συνθηκών (rebus sic stantibus) από την ίδια την Τουρκία.
Οπως πάντα η επίκλησις του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία γίνεται με αδίστακτη και ανεύθυνη διαστρέβλωσή του σε βαθμό αυτογελοιοποίησης, η οποία όμως έχει γίνει επικίνδυνη.
Η γείτων «παίζει εν ου παικτοίς».
